Jest-Takie-Miejsce 67

Niech nawet nie próbuje za mną iść. Mam po dziurki w nosie tej jego pewności siebie. Dlaczego mu pozwalam? Od kiedy on jest taki mądry? Jak on mnie wkurza!

Przedzieram się przez pusty jeszcze autobus, uderzając torbą w siedzenia. Aaaa! Odwracam się. Nie idzie. I chyba jego brak denerwuje mnie jeszcze bardziej. Nigdy nie potrafię przewidzieć, jak się zachowa. Jest całkowicie i absolutnie nie do ogarnięcia.

Zajmuję jedno z wolnych siedzeń przy oknie. Nie ma dla mnie większego znaczenie, kto usiądzie obok mnie. Nie chce mi się teraz z nikim gadać. Nawet z Jolką. Chcę chwilę pobyć sama ze sobą. Chcę pomyśleć, przeanalizować, zastanowić się. Chcę wziąć głęboki oddech i wyłączyć się na moment. Potrzebuję chwileczki dla siebie.

Zerkam w okno i widzę, jak tłum przed autobusem się zmniejsza. Zarazem słyszę, jak w środku robi się coraz głośniej. Widzę Jolę, za którą idzie Damian. Siadają razem przede mną. Następna idzie Emi. Zajmuje miejsce gdzieś z przodu, a do niej dosiada się Agata. Kolejni wchodzą moi chłopcy. Miki, Franek i Krzysiek. Dwóch pierwszych siada za mną, a Krzychu zatrzymuje się obok mnie.

- Mogę? – pyta.

- Jasne, siadaj Krzysiu – odpowiadam z uśmiechem i przesuwam torbę, robiąc mu miejsce. Fajnie, że to właśnie on. Nadal obserwuję wsiadających. W końcu idzie Kuba. Nie zajmuje żadnego z miejsc przed mną. Siada równolegle do mnie i Krzysia. Obok niego, od okna siada Mati. Nie patrzę na niego i zaczynam rozmowę z Supermanem.

- Jak ci się podoba wycieczka?

- Bardzo mi się podoba. Najlepsze były te zdjęcia na ziemi – odpowiada mi radośnie. Mi też ten punkt bardzo się podobał.

- No świetne były.

- A ten Kuba to się wygłupiał, czy mówił poważnie? – pyta mój rozmówca, a mi się przypomina ,,akcja ciasto”.

- Wygłupiał się. On zawsze się wygłupia. Nie potrafi być poważny – mówię i dostrzegam uśmiech na twarzy Krzyśka. - Cooo? – pytam, bo nie rozumiem tej jego dziwnej miny.

- Nic, nic.

- No gadaj. – Trącam do łokciem w bok.

- A ty coś z nim?

- Z kim???

- No z Kubą.

- Ale co???

- No nie wiem. Coś. No wieeesz. Czy wy… Ty i on?

- Krzysiu, błagam cię. Nie. Ja i on? Nie. On się nie nadaje, jak widać na załączonym obrazku. No sam na niego popatrz. Jak się zachowuje? Co robi?

- Lampi się na ciebie.

- No właśnie. Już tydzień się tak na mnie lampi i nic.

- A chciałabyś?

- Krzysiu, czy ty dobrze się dzisiaj czujesz?

- Oj, Zuzka. – Zaczyna się śmiać.

- Zuza, ty jeszcze głośniej mów. – Odwraca się Jolka w moim kierunku.

- Nie podsłuchuj! – Udaję, że na nią krzyczę.

- Ja nie podsłuchuję. Mówisz tak głośno, że chyba wszyscy w autobusie cię słyszą.

- Nieprawda – wtrąca się Damian. – Ja nic nie słyszałem. O Kubie też nie.

- Wariat – śmieję się, po czym Jola i Damian odwracają się w swoją stronę i wracają do przerwanej rozmowy.

- Serio mówiłam tak głośno? – pytam Krzysia.

- Nie. Myślę, że podsłuchiwali – żartuje, a moja przyjaciółka od razu reaguje:

- Nie podsłuchujemy!

- No w ogóle. – Wszyscy zaczynamy się śmiać. – Widzisz, Krzysiu nawet nie możemy spokojnie pogadać.

- Ej, Krzychu! – Słyszę nagle głos Kuby.

- No co tam?

- Zamień się miejscem – mówi z uśmiechem na ustach i patrzy mi prosto w oczy, kiedy odwracam się w jego kierunku.

- Nie słuchaj go – mówię i sama nie wiem, czy chcę, aby doszło do zamiany.

- Krzychu, nie bądź taki. Bardzo mi zależy. Zamień się – prosi nadal, a ja się cieszę, że tak łatwo się nie poddaje.

- Czy ja mam tutaj coś do powiedzenia? – wtrącam się.

- Nie – odpowiada krótko i patrzy wymownie na mojego kolegę, który po chwili milczenia odpowiada:

- To zależy od Zuzi. Jak ona ma taką ochotę to mogę się zamienić. – Dziękuję mu w myślach, że mam go po mojej stronie.

- Nie mam takiej ochoty.

- Jak się zamienisz miejscem, to powiem ci, kto zjada twoje ciasto. – No teraz to mnie rozwalił. Myśli, że tym mnie przekona?

- Już powiedziałem. To zależy od Zuzi. – Taaak! Mój Superman.

- Siedź cicho, Kuba, bo nam przeszkadzasz w rozmowie. Miałeś swój czas.

- Za mało.

- Chyba za dużo, bo ostatnio lubisz go dzielić na dwoje.

- A ty znowu swoje??

- Zuzia, może chcesz żebym się z nim zamienił, to na spokojnie pogadacie? – pyta Krzysiu.

- Nie chcę. Naprawdę. Dzięki.

- Jesteś zazdrosna o Olgę?! – mówi tak głośno, że boję się, że wszyscy to słyszą. A zresztą… Niech słyszą. Przecież to nieprawda. Śmieszne jest, to co gada. Ja zazdrosna o Olgę? Jeszcze czego. Nie chodzi wcale o nią. Ją już zdążyłam poznać. Wszystkiego mogę się po niej spodziewać. Nie dziwi mnie, że nie odpuszcza i nadal próbuje go podrywać. To o niego chodzi. Że poszedł z nią bez słowa. Nadal to we mnie siedzi. Może nie mam powodu do złości, ale jestem zła i nic na to nie poradzę.

- Nie bądź śmieszny.

- Nie bądź zazdrosna.

- Nie bądź frajerem.

- Nie bądź wredna.

- Nie bądź chamski.

- Nie bądź taka niedostępna.

- Nie bądź taki nachalny.

- Jestem nachalny? – przerywa naszą słowną zabawę.

- Nie rozumiesz, że mnie wkurza twoje zachowanie? - Wyrzucam to z siebie.

- Nie rozumiem, bo mi nie wytłumaczyłaś - odpowiada, a ja czuję na sobie spojrzenia wielu osób.

- Co mam ci wytłumaczyć?

- Dlaczego stawiasz między nami jakąś ścianę? – Jeeeju, zebrało mu się na poważną rozmowę w autobusie, jak tyle ludzi może nas słyszeć.

- Ja stawiam ścianę? Mam zupełnie odwrotne odczucia.

- Że niby ja?

- A kto? Krzysiek?

- Mnie do tego nie mieszajcie – śmieje się Superman, a Jolka i Damian uważnie się przysłuchują.

- Krzychu, widzisz, że musimy pogadać. Zamień się chociaż na pięć minut – kontynuuje Kuba.

Widzę, jak Superman się podnosi. Nie wiem, co zrobić. Odgrywa się we mnie walka. Czy złapać go za rękę i nie pozwolić mu iść, czy pozwolić Kubie na…Rozmowę, bliskość, ciepło, dotyk, słowa… Czy pozwolić mu na miłość?