Jest-Takie-Miejsce 97

Kontener i stos rozsypanych śmieci na ziemi nie są zbyt romantycznym miejscem, a mimo to atmosfera jest niesamowita. Miejsca nie mają znaczenia. To ludzie czynią je wyjątkowymi. Mogę być otoczona workami pełnymi śmieci, ale jeśli on będzie ze mną, to wszystko będzie idealnie.

- Kuuuba, czy ja cię kiedykolwiek podrywałam? – Wracam do rozmowy.

- Nie przypominam sobie, żebym był z Panią na ty. – Znowu wywołuje uśmiech na mojej twarzy.

- A ja nie przypominam sobie, żebym Pana podrywała.

- A co ty ciągle o tym podrywaniu? – Wyraźnie jest zadowolony z tematu rozmowy. – Aż tak bardzo chcesz mnie pocałować?

- Po pierwsze, nie chcę, a po drugie, nie przypominam sobie, żebym była z Panem na ty. – Teraz to on się uśmiecha. Lubię, kiedy jego uśmiechy pojawiają się z mojego powodu.

- Kuba jestem. – Wyciąga do mnie rękę. Patrzę na niego i po chwili podaję mu dłoń.

- Zuza – odpowiadam, ale wcale nie czuję się tak, jakbyśmy się dopiero poznawali. Mam wrażenie, jakby był w moim życiu od zawsze i był niezbędną jego częścią.

Nie jestem w stanie sobie wyobrazić ostatniego dnia. Nie będę umiała się z nim pożegnać, nie dam rady. Zabraknie mi słów, zabraknie mi siły, zabraknie mi tchu. Łez mi zabraknie…Nie mogę teraz o tym myśleć.

- Ej, mam wrażenie, że skądś cię znam. – Jego słowa poprawiają mi humor.

- Tak? A ja cię w ogóle nie kojarzę.

- Barbie… Ja zaraz mogę zrobić coś, co ci o mnie przypomni.

- Ciekawe co. – Prowokuję go.

- Akurat nie mam przy sobie pianki… - Oboje zaczynamy się śmiać. – Ale zaraz możemy iść do mnie, to chętnie ci o sobie przypomnę.

- Może najpierw wywalmy te śmieci. – Zmieniam temat.

- Ja to ogarnę. Ty lepiej uciekaj, bo jak cię złapię…To… - znowu przyciąga mnie do siebie.

- To co? Nic nie zrobisz. Umiesz tylko obiecywać i dużo gadać – śmieję się i wyrywam z jego objęć. Zaczynam uciekać, a on biegnie za mną.

- Śmieci! – krzyczę i to sprawia, że Kuba się zatrzymuje. Wraca posłusznie do kontenera, a ja wbiegam do szkoły.

Czekam.

Na pewno wróci.

Za chwile mnie dogoni.

Wracam do klasy. Nie mogę mu dać tej satysfakcji i pozwolić się od razu złapać. Roześmiana wchodzę do środka, ale od razu mina mi zrzednie. A nie powinna. Powinnam być bardziej szczęśliwa niż przed chwilą. Czuję jakiś dziwny niepokój. Mam wrażenie, że znów coś dzieje się poza mną. Przestaję rozumieć świat i wszystkich dookoła.

Damian całuje się z Jolką.

Brawo.

Czemu w ogóle się dziwie? Przecież nie robią tego pierwszy raz. Poza tym każde z nich ma do tego pełne prawo. Jakoś oswoiłam się z myślą, że nic z tego nie będzie, a tu proszę, taka odmiana. Powinnam się cieszyć, więc się cieszę. Odwracam się na pięcie, ale miałam tak głośne wejście, że nie sposób mnie nie zauważyć.

- Zuza, hej! – mówi Jolka i błyszczą jej oczy, jak wtedy, kiedy opowiadała mi o ich pierwszym pocałunku. Może faktycznie zaczęło się im układać. Po kilku nieporozumieniach i chwili zwątpienia wychodzą na prostą.

- Hej. Przepraszam, już zmykam. – Chcę się wycofać, ale słyszę jego głos:

- Nie mów, że ci przeszkadzamy. Wczoraj robiłaś nam zdjęcia, a dziś chcesz uciec? – Damian odsuwa się od Jolki i patrzy mi w oczy.

- Wy mi nie przeszkadzacie. To ja nie chcę przeszkadzać wam – mówię i znikam za drzwiami.

Chyba wracamy do punktu wyjścia. Jolka znowu wzdycha do Damiana, a ja uciekam przed Kubą, który zamierza zaatakować mnie pianką.

Schodzę na dół. Nie chcę dłużej czekać. Chcę go widzieć już, teraz, w tej chwili. Pukam do jego drzwi. Nikt się nie odzywa, więc pozwalam sobie zajrzeć do środka. Pusto. Nie ma go. Od razu wychodzę ze szkoły. Może jeszcze wyrzuca śmieci. Idę w stronę kontenera i cieszę się ogromnie, kiedy go dostrzegam. Akurat wyrzuca ostatni worek. Zatrzymuję się i obserwuję go z bezpiecznej odległości. W końcu mnie zauważa.

- Myślałem, że uciekłaś.

- Uciekłam.

- Słaba ta twoja ucieczka. – Wyciera ręce o spodenki i idzie w moim kierunku.

- Wcale nie. Byłam już bardzo daleko, ale…

- Ale się stęskniłaś i musiałaś wrócić, bo nie możesz wytrzymać beze mnie choćby minuty?

- Mniej więcej. – Uśmiechamy się do siebie i razem wracamy do szkoły.

- A tak poważnie? Co się stało? Wygonili cię?

- Nikt mnie nie wyganiał. Sama uznałam, że trzeba się ewakuować. – Patrzy na mnie pytająco i chyba czeka na szczegóły. – Jolka i Damian…

- Co robią? No nie mów, że zastałaś ich w łóżku?! – Jego żarty są bardzo specyficzne.

- Kuba, my nie mamy łóżek. Co najwyżej materac.

- Zastałaś ich nagich na materacu??

- Nieeee. Byli całkowicie ubrani i dalecy od materaca.

- To o co chodzi?

- O nic…

- Ej, ej, bo pomyślę, że jesteś o niego zazdrosna.

- Przeciwnie. Cieszę się, że jest z Jolką, dlatego sobie poszłam. Dobrze im zrobi, jak pobędą trochę sami. – Chcę wierzyć we wszystko, co mówię.

- To może powinniśmy wziąć z nich przykład, co? Normalna akcja, że materac już mamy. I to wspólny.

Bardzo bym chciała pobyć z nim dłużej sam na sam, ale nie potrafię się do tego przyznać. Bo co niby mam powiedzieć?, , Kuba, szukałam cię i byłam w twoim pokoju. Tak się składa, że jest pusty, więc możemy tam pójść i się poprzytulać.” Jeeeezu, nawet w myślach brzmi to dziwacznie. Nieeee. To nie w moim stylu. A co jest w moim stylu? Ucieczka?

- Pogadamy, jak mnie złapiesz! – krzyczę, śmieję się i biegnę coraz szybciej.

- Mówiłem już, że słabo uciekasz?! – krzyczy za mną, a kiedy odwracam się za siebie, widzę, że i on zaczyna biec. Uwielbiam to. Oboje nie bylibyśmy sobą, bez tych wszystkich naszych akcji. Póki jest na to czas, muszę się cieszyć każdą chwilą i wykorzystać, ją jak najlepiej.

Kiedy wbiegam do szkoły celowo zwalniam. Słyszę, że wpada do środka. Serce mi przyspiesza, a nogi się zatrzymują.