Przyjaciel część 66

Ręka kobiety trzymająca uchwyt do ciast, w którym było ciastko armeńskie, po moich słowach zawisła w powietrzu, zawahała się, odłożyła smakołyk, uniosła wzrok, spojrzała na mnie i powiedziała.

- Nigdy wcześniej pana nie widziałam, z pewnością przyjezdny i to z daleka, dlatego nie zna pan historii regionu. Nawet młodzież wychowana tutaj nie uwierzy w to, co teraz powiem. Zwiedziłam nie wszystkie zakłady, ale znaczną część. Byłam w Kudowskich Zakładach Przemysłu Bawełnianego, w Przedsiębiorstwie Produkcji Galanteryjno – Odzieżowym w Lipcach, Świdnickich Zakładach Przemysłu Wełnianego „Siwela”, w Tkalni Jedwabiu ”Floreta” w Kamiennej Górze, we Wrocławiu w Przędzalni Czesankowej „Wel – Tex”, w Zakładach Bawełnianych „Doltex” w Bogatyni, w Zakładach Przemysłu Bawełnianego „Piast” w Głuszycy, w Zakładach Przemysłu Dziewiarskiego „Ana” w Skierczynie, Zakładach Przemysłu Odzieżowego „Krotex” w Krosnowicach, w Zawidowskich Zakładach Przemysłu Wełnianego, w Walimskich Zakładach Przemysłu Lniarskiego „Walim”, w Zakładach Dziewiarskich „Hanka” w Legnicy i oddziale w Bolesławcu, „ Milana” Radków, „Rafio” Świebodzice, „Delana” Dzierżoniów, „Mira” w Zgorzelcu, „Watra” Lubawka, „Rami” Radków. Jednak po ukończeniu edukacji zatrudniłam się w zakładach „Bobo” i zajęłam się projektowaniem odzieży dla dzieci. Może i pana w dzieciństwie, rodzice ubierali w nasze produkty. Praca tam była taka fascynująca. Ach, jaka byłam dumna, gdy widziałam tłumy przed sklepami patronackimi i dzieci paradujące w moich kreacjach. Wszystko wydawało się takie wspaniałe i pewne, aż do zlikwidowania zakładów. Nagle zostałam bezrobotna. – ostatnie zdanie mówiła ze łzami w oczach, aż taka była przejęta, jakby to było wczoraj, a nie wiele lat temu.

Podczas szczegółowego zapoznawania nas z długą listą zakładów pracy, które kobieta, jako uczennica zwiedziła, jej pamięć była dla mnie, co najmniej zastanawiająca, dlatego zapytałem.

- Przecież mogła pani zatrudnić się, w którymś przez panią wymienionych.

- Wszystkie zostały zniszczone, nie został nawet jeden – odpowiedziała i płacząc pobiegła na zaplecze.

- Nie mogłeś się powstrzymać, musiałeś to mówić – powiedziała Donata z naganą w głosie.

- Nie chciałem jej sprawić przykrości, po prostu nie wiedziałem, że w tym regionie jeszcze niedawno był taki przemysł i do tego rozbudowany. Nigdy nie słyszałem, że w naszym kraju oprócz Łodzi była produkcja tkanin oraz szycie odzieży, a nie tak jak teraz dystrybucja sprowadzanych z zagranicy.

Zabraliśmy ze sobą do stolika ciasteczka, które zostały nałożone na talerzyki, nie czekając na podanie przez kelnerkę,. Miała być jeszcze do nich kawa, lecz nie czekaliśmy zanim ją ktokolwiek poda i zaczęliśmy raczyć się łakociami. Smakowały wyśmienicie i prawie po każdym moim kęsie padały słowa zachwytu w stronę pani cukiernik. Nie chcąc wychodzić na głodomora w oczach innych gości, musiałem powstrzymać swoje łakomstwo po słowach mojej dziewczyny, odkładającej widelczyk na podstawkę.

- Mam dość, zaraz pęknę.

Podobnie jak ona przerwałem zmiatanie z talerzyka i uniosłem głowę, popatrzyłem na uradowaną twarz Donaty. Całą sobą uśmiechała się do mnie, jej piękne orzechowe oczy jeszcze bardziej podkreślały, emanujące od niej szczęście. Nawet szatynowe włosy unosiły się delikatnie z ramion i delikatnie zwiększyły swoją objętość. Skóra twarzy po kilku dniach spędzonych w promieniach słońca przybrała ciemniejszą karnację upodobniając ją do mieszkanek południa. W tym momencie czułem, że jestem najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem i nic nie było ważniejsze od blasku jej oczu.

Magię chwili przerwała kelnerka stawiając na stoliku przed nami zamówioną kawę, podziękowałem jej, a do Donaty powiedziałem.

- Jestem taki szczęśliwy, że jak tylko zarobię przyzwoite pieniądze, natychmiast pobiegnę do tego jubilera, którego szyld sklepu widzę za twoimi plecami i kupię pierścionek zaręczynowy.

- Z jakim oczkiem? – zapytała nie przestając się uśmiechać.

- Oczywiście z diamentem i postaram się żeby był jak największy.

- Dlaczego nie szmaragd czy szafir?

Niestety nie wiedziałem, co mnie nakłoniło w myślach do pierścionka z takim, a nie innym oczkiem. Może podświadome moje przekonanie o jego wysokiej wartości materialnej, miało decydujący wpływ na dokonany wybór.

- Będzie taki, jaki tylko sobie wymarzysz – odpowiedziałem dyplomatycznie.

- Wyczytałam kiedyś w tygodniku zapis rozmowy z autorytetem w dziedzinie jubilerstwa, twierdził on, że każdy kamień promieniuje inną energią. Najważniejsze w doborze jest, żeby energia jego była zgodna z energią wytwarzaną przez nas, wtedy kamień będzie nam pomocny. Tylko teoretycznie wszystkie znaki zodiaku mają przyporządkowany swój szczęśliwy klejnot. Jednak kamienie szlachetne i minerały posiadają przede wszystkim magiczną moc. Ważne jest, żeby nosić przy sobie odpowiedni kamień, który zapewni przychylność losu i ochroni posiadacza przed nieszczęściem. Wyjątkowo często się zdarza, że znak zodiaku, pod którym się urodziliśmy nie jest naszym dominującym znakiem, dlatego kamienie szlachetne oraz minerały powinny być dobierane indywidualnie, a nie ograniczyć się tylko do wybierania jakiegoś z gotowej tabeli. Prawdopodobnie powielany w nich jest zakorzeniony schemat, w którym szafir jest idealny dla nerwusów, szmaragd leczy paranoje, agat pomaga w leczeniu alkoholizmu, ametyst jest dobry na bezsenność, bursztyn posiada wszechstronne zastosowanie, cytryn to kamień mądrości, hematyt dodaje odwagi, turkus chroni przed złym towarzystwem, karneol jest pomocny przy bezpłodności i impotencji. Perły mają moc oczyszczania charakteru i duszy tylko nie wiem, z czego. Oczywiście jest też mój ulubiony przez cały czas choroby kryształ górski, pochłaniający toksyczną energię lekarstw.

- Kochanie obiecuję, że zanim ofiaruję tobie pierścionek zaręczynowy, to ty dokonasz jego wyboru, a ja stanę na uszach….

- Przepraszam za swoje zachowanie na stoisku – przerywając mi, powiedziała pani cukiernik, która wyjątkowo emocjonalnie przeżyła likwidację branży włókienniczej i dziewiarskiej na Dolnym Śląsku.

- Proszę przyjąć w ramach przeprosin świeżo upieczony apfelstrudel.

Oboje spojrzeliśmy na trzymaną przez nią prostokątną blaszkę, w której była podłużna rolada zrobiona, tego byłem pewny, z ciasta francuskiego posypanego na wierzchu kruszonką z orzechów laskowych. Jak na komendę pochyliliśmy się i powąchaliśmy. Oprócz jabłek wyczułem aromat rumu i goździków.

- Pięknie pachnie, lecz nie musi pani za nic przepraszać. Już jak pani mówiła, wyczułam, że bardzo kochała pani to, co wtedy robiła. Arturowi i naszemu pokoleniu poświęcenie się dla pracy z wielką pasją, często bezinteresownie, albo za niewielkie wynagrodzenie, jest obce.

- Czy nie zechciałaby pani z nami usiąść i spróbować swojego, z pewnością doskonałego, strudla jabłkowego? – zapytała.

Zaraz po słowach usiąść, wstałem i podsunąłem krzesło dla mistrzyni wypieków, a Donata w tym czasie rozłożyła serwetki na stoliku, żeby blat nie zniszczył się przypadkiem od foremki. Kobieta usiadła z nami i gestem przywołała kelnerkę, która domyśliła się, co ten gest oznacza i po chwili przyniosła czyste talerzyki, widelczyki i nóż do krojenia.