Wiieeersz <*> Foto Zabawa * 4 * Umlomo we cosmic

obrzeże mięsistej galaretkowej orbity

zaróżowionej wilgocią

przebite zwałkowanym

srebrnym sierpowym

ze szpikulcem ogona

przelatującej

dyskokrąglaki

wirują spiesznym zgrzytaniem

prostokątnych karłów

zakorzenionych

za nimi otchłań ciemnej materii

wciągający tunel czasem przestrzenny

lub zatkany

spłaszczone błyszczące

dwie dziurawe doliny na przestrzał

przylepione czasem

horyzontem zdarzeń

w oddali

wysoko

obserwatorium

kurtyny kpią z grawitacji

podwójny monitoring

poniżej

duet czarnych dziur

przedzielone zapachem

czują co się święci

guzicjanki

guzicjanie

zerkają wokół

na wlatujące obiekty

mroczny

niemy

zimny

milczący

zajęty przeżuwaniem

zlęknieni

chociaż wiatr słonkowy

nawiewa daleki odgłos

chluśnięcia burzowych ciepłych

lśnień

a może to tylko

guzik z pętelką

jest

wężowaty

wilgotny

różowy stwór

wychynął z czeluści

oblizuje ich świat

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Czerwona kokardka. Wspomnienie nasączone jakże rozkoszną, satysfakcją. Dostałam z okazji szóstych urodzin, szóstego czerwca. Przytulony prezent radosnym mrokiem, nieprzezroczystych ścianek różowego pudełka, z błękitnymi smugami, pośród obrazków kwitnienia jabłoni, tylko wzmagał tajemniczą ciekawość, co u diabła mi się skapnie. Wtedy jeszcze nie miałam bladego pojęcia, że jej kolor i forma, stanowić będą inspirację, do jakże przydatnej metafory.

*

Patrzył jak nadchodzę. Miękko, cicho, niczym powabna kotka. Ładniutka, młoda i fałszywie bezbronna. Chociaż muszę z przykrością stwierdzić, że miał biedaczek sflaczałego pecha. To zegarek mu stanął, blisko tej godziny, co miała zmienić postrzeganie świata, na jedyne i niepowtarzalne.

Wierzchy dłoni muskała delikatność podwiniętej sukienki, sunącej w stronę nieba, zwiewnej niczym pajęczyna, z wyobrażeniem pająka i ścierwa muchy. Od spodu, na opuszkach palców, czuł gładkość spoconych ud. A jednak wskazówka drgnęła. Stracił palant czujność. Zgodnie z planem.

Mam niespodziankę, usłyszał słodki głosik, tuż nad odstającym uszkiem. Wiem czego pragniesz, ty mój niegrzeczny misiaczku. Proszę, połóż się na plecach, spuść żaluzje na duet źrenic. Zrobię ci dobrze. Wiem, że tak lubisz.

Dupek zamknął, bo nim był. Podeszłam od tyłu. Trzymałam błyszczącą podłużną strukturą, o zanikającej srebrzystej krawędzi. Po chwili czułam, jak rzeźbię jednym pociągnięciem ostrego pędzla, łukowaty kanion, o miękkich wilgotnych zboczeniach, na kolistym, pomarszczonym płótnie. Moją dłoń pieściło ciepło czerwieni, pulsującym wytryskiem zemsty.

Wtedy wyszeptałam czułe słowa:

Na pamiątkę naszego spotkania, zostawiłam na tobie prezent. Czerwoną kokardkę. Wybacz, że z lekka postrzępiona i trochę za ciasna, chociaż nie okala całości. Niestety. Nie zdołam już poluźnić. Jest mi niezmiernie przykro z tego powodu. Widzisz łezkę w moim oku? Zapewne tak. Ale wiesz co? W ramach rekompensaty, graniczy z jabłuszkiem. Symbolem miłości. Cieszysz się? Co tam niewyraźnie mruczysz? No nie. Przepraszam. Nie musisz dziękować. Naprawdę. Przecież widzę, że masz trudności z mówieniem.

Codziennie wplatam ją we włosy.