Wiieeersz <*> Napowietrzni

wierzysz w słowa które wygłaszasz

resztę załatwią wiatraki

i trąby

pusto brzmiące

wliczone ryzyko

gdzie w  oku cyklonu

uśpiona cisza kołysze

wirujące  smugi pytań

a przecież wystarczy pokonać

lęk przed wiatrem

poszybować do zostawionych

śladów

na ukośnych

sznurkach latawców

zapętlać list

co dotrze do celu

zanim zaśnie przebudzenie

’pomiędzy szubienicą

a powieszeniem

pod nieboskłonem tańczę

gdzie skowronki fruwają do tyłu

fałszując w prawdzie przedwiosenne pieśni

lecz sączą brzmienia

w skalne echa powtórzeń

pośród zawirowań deszczowych ścieżek

wyrytych w drogowskazach

dłutem wykutym w kierunku

wskażą drzewa z tożsamością

słojów w poświacie sęków

wrośniętych w przeznaczenie

spełnień pił mechanicznych

żółtej krwi

której przesłanie coraz bardziej

zapętla zacieśnia

martwym powietrzem

aż w końcu ostatni akord

ostatnia pomyłka kroków

budzi łabędzi śpiew

rozsądne nuty

wysysają z kołysania

ostatnie chwile

pakują w nową przestrzeń

związują czasem

wstążeczką

nieodwołalnie przedartą

w zapętleniu

przemijanie niepotrzebne

będą dla innych

z pomiędzy powieki a źrenicy

wycieka wzrok

szeleści wgranymi obrazami

kruki wydziobują ostatnie spojrzenie

w kierunku łąki

gdzie ktoś oderwał cień szubienicy

zmiął w kulkę i rzucił ku niebu

chyba