Wiieeersz <*> Ⱳҽsօłҽ Ƭɾմթϲíօszƙí

rozkoszny trupcioszek

w kołysce śpi słodko

ma kostki niewielkie

a skórkę wilgotną

gruchawka z piszczeli

bimboli od wiatru

gdy dziecko im zbudzi

rodzice uciachną

mamusia i tatuś

kochają bobasa

lecz dzisiaj rocznica

rozkładu jest nasza

śpiewają radośnie

cuchnące wyziewy

o głodnych żyjątkach

co miały potrzeby

nadeszły tu właśnie

rodzinne trupciątka

by wspólnie się kleić

w zatęchłych zakątkach

ciotka kiedyś pulchna

teraz jakaś szczupła

po śmierci jej obraz

mieści się do lustra

wujek pełen chuci

choć mu dawno odpadł

ponętną trupiczkę

do trumny zaciąga

plecie warkoczyki

romantyczna panna

ale sztywne kłaki

więc robota żadna

jak na ksylofonie

graje na żeberkach

postukał za bardzo

wypadła mu nerka

piesek co w rozkładzie

ma na nią ochotę

dostał wnet wątrobą

i spleśniałym okiem

dziewczynka bez twarzy

plecie wianki z jelit

a że dobra była

to innych obdzieli

mały jasio pachnie

więc prosi tatusia

żeby mu odoru

do czaszki nadmuchał

seniorzy spróchniali

o skórce suszonej

powabny szkielecik

miętoszą na stronie

psujący się berbeć

twarzyczką chichoce

dziadkowi wypadły

zęby szczerozłote

jubilaci żwawi

zazwyczaj czcigodni

są całkiem do rzeczy

kochali się w chłodni

obaj powtórzyli

przyrzeczenie jeszcze

nasza miłość przetrwa

poza grobu deskę

babcia rzewnie płacze

dziadek wypił flaszkę

białą kością tłucze

szwagra czaszkę właśnie

urocza panienka

dziewczątko kochane

ma siny naszyjnik

ze śmierciowych plamek

wujek dziś markotny

wierny mocno struty

bo mu obcej żony

biust wleciał do zupy

lamentuje ciotka

tego mi tu nie bierz

gałkę z oczodołu

kradnie ktoś w potrzebie

szwagier w swojej klacie

smród ma za zasłonką

ptaszek tam mu wleciał

nakichał nagląco

malutkie trupeczki

jak śmieszne koźlątka

harcują wesoło

na mięciutkich szczątkach

chociaż jemu ciepło

piszczelami dzwoni

włóżcie mu kaftanik

przestanie brzdękolić

kuzyni muzyczni

co mają smykałkę

tam tamy udają

miednicą o parkiet

orkiestra przygrywa

chociaż czuć ich grobem

nutki już bez zwłoki

pchają każdą nogę

a solista krzepki

do ścierki podobny

wesolutko gwiżdże

skoczny marsz żałobny

klaskanie trupcioszków

szybuje pod niebo

a kosa im członka

przedstawia nowego

calutka rodzina

co rozkład ich łączy

walczyka już tańczy

nad modrym cuchnącym

tak wszyscy hasali

aż prawie do zmroku

że z nich pozostało

niemało tu prochu

wtedy przyszedł grabarz

porobił on kupki

ulepił z tych proszków

laleczkę dla córki