Opoww *** 1.Nɑtʋɾɑlɳie   2.Pomimo

Zmieniony dawny tekst.

1

W szczerym polu obłuda więdnie. Pług rzeźbi w ziemi życiodajne blizny. Rani, by wzmocnić. Burza błyskawicznie rozsiewa deszcz. Powietrze w zaklęciu ozonem, rozsiewa ożywczy zapach. Pod sklepieniem nasion, rozbrzmiewają pierwsze piosenki wzrastania. Kiełkują maleńkie nuty, w cieniu przyszłych krzyżyków.

Kluczem gęsi natura otwiera drzwi horyzontu. W okrągłych wysokich szafach, słoje pełne żywicy, za pomarszczoną zasłonką. Zapraszają słońce. Oświetla ono próg, odległej szarej smugi. Nasącza nią życiodajnym ciepłem. Ponad pościelą z wilgotnej mgły, trąca błękitne dzwonki. Delikatne dźwięki, ledwo co słyszalne, jakby zlęknione nieco. Nie chcą zbudzić ciszy. I zająca. Śni o kapuścianej planecie, z marchewkami zamiast głąba.

Gdzieniegdzie wiatr rozwiewa warkocze wysokiego napięcia. Coś daleko odrzucone, zdeptane, zapomniane, oddycha z ulgą, tulone muzyką z kompozycji nadziei. Nie wątpi w sens wzrastania, w pionowych gałązkach strumieni. Na każdej zakwita śmiganie jaskółek. Koszyki z plecionek szybowania, drgają od trzepotu skrzydeł i niewidocznych śladów na niebie. Wianki z kwiatów przeplatane czerwonymi płatkami maków, tańczą śpiew skowronka. Powracają pierzaste białe pegazy. Tętnią kopytkami wyśnionych jednorożców.

Niewidzialne zauroczenia, przezroczystym, nieuchwytnym pięknem, tulą delikatnie zawołania zagubionych doznań. Tamują fałszywą krew, w poranionych łąkach umysłu. Jeżeli człowiek nie przeszkodzi, idąc za daleko, by wrócić w naturalny sposób.

Bonus – 2 

pęknięte filiżanki

na półce w szafie

brudnej ładnej

rozbity witraż obsrany przez muchę

okno otwarte

walczy z podmuchem

wiatru

a jednak

na całym podstawku