Opoww *** Jestem Waszą Królową

To jeno tekst satyryczny. Nic ponadto.

Miau-em wrzucić na NSzO

ale jednak wolałem↔tu.

–––––––––––––––––––

Prolog

W przytulnej, żółtej komnacie, nastrojowa muzyka rozbrzmiewa wokół ścian.

Jestem waszą ukochaną Królową. Jedyną i niepowtarzalnie uwielbianą. Zapewne próbujecie myśleć, dlaczego mam wygląd uroczej kotki, w biało czarnych butach. Nie powiem wam, bo Królowa może nie powiedzieć i nikt jej nie podskoczy na piedestał. A na pewno nie jakieś głupawe myszki, co tak szybko biegają, że im się rozum, na koniec ogonka przesunął. Musiałam aż cztery razy wtrącić jakieś durne: nie – przez zbędne tłumaczenie. Inaczej by do was nie dotarło. Cholera. Jeszcze jedno. Miau!

Spójrzcie z zazdrością w oczach na moją schludną, królewską szatę. Piękną sznurowaną tunikę, co balsamicznym lśnieniem, wasze rozdziawione twarze maluje, oraz na inteligentnie drgające wibrysy. Ponadto podziwiajcie mój specyficzny czar. Niczym delikatny całun, okrywa wasze ciała – słowa rozbrzmiewają wśród siedzących i chodzących, to tu to tam, lecz obok poezji, niestety.

~<Ów rytuał jest wszystkim dobrze znany. Zawsze tak jest. Codziennie>~

Czy widzicie kochane czubki, jaka jestem dla was sympatyczna i kulturalna – mówiąc to przymilnie gestykuluje okiem. Aż ze mnie miłość wycieka, pragnąca waszego dobra. Przecież mogłam powiedzieć zupełnie coś innego – nadal gestykuluje tym razem głową, pokazując na siebie. A ty się tak nie kiwaj, jak na drągu. Tak mogłam powiedzieć, lecz nie powiedziałam. Czy nadal widzicie, że jestem waszą Królową? A byłabym protoplastą poezji, gdybym przyszła na świat, nieco wcześniej. No cóż. Wasza strata – tym razem miauczy wypowiedzianą kwestię, aż flaszka pęka na dwie i pół fraszki, tworząc przerzutnię.

No co tam babciu. To ja. Twoja władczyni. Po co jesz ser z pustego talerza. Porąbało cię czy co? Po to tu jestem, żeby wam przypominać, o czerpaniu przykładu ze mnie, niczym z drzewa wiadomości. A ty przestań sterczeć przy oknie, jak jakiś grafoman, co kij z dokładnych rymów, pustosłowia i przegadania, połknął. Jeszcze cały widok pognieciesz i apetyczne wróble przepłoszysz. Co tam widzisz? Brak kultury i prozę nisko upadłą. Gówno światowe widzisz. A tu mnie łaskawie oglądać możesz, by w skrytości ducha, zazdrościć wewnętrznego, wrażliwego piękna – tym razem wskazuje nogą, na śnieżno białe drzwi, jakby chciała je wyważyć. Spójrzcie. Są zamknięte w sobie. To taka metafora, gdyby ktoś nie wiedział. Co ja gadam. Jakie gdyby. Śmiechu warte. Ubaw po trzy owłosione pachy. Miau.

A teraz usiądę na poetyckim, nie spatosiałym tronie – mówiąc to, siada na podłodze, by zachować poziom nauczania. No co wy. Te karty nie mają obrazków. Na cholerę nimi gracie. Czy wspominałam wam o moim kulturalnym, delikatnym zachowaniu, niczym szumie motylich skrzydeł, między strunami harpii. Nie? To posłuchajcie. Jestem bardzo kulturalna. Aż mnie wysłano tutaj, bym innych ogłady twórczej nauczała, wszak serce mam dla was na łapce. No co mi bierzesz. Idź i pisz, a i tak gnioty wypocisz. Skaranie z wami, pustogłowcy. Zdzieram na was pazurki, a wy zamiast mi dziękować, to nawet głupków udawać nie musicie.

No nie. Co tam dziadku wyprawisz. Przestań tańczyć wokół ścian, bo kręćka dostaniesz. A zresztą co mi tam. Potańczę też. Nawet gdy za wysoko podskoczę, to i tak spadnę na cztery łapy. Może w piruetach zapomnę o waszej umysłowej miernocie – zaczyna tańczyć naprzeciwko dziadka, któremu sztuczna szczęka ze zgrozy wypada i wychodzi na ojczystym języku. Ten od okna też się przyłącza do zabawy. Jeszcze taki jeden, któremu z ust zwisa pognieciony krwiożerczym patosem, łańcuch. Wspomniany chodzi na czterech, rusza z uwielbieniem ogonkiem, oraz szczeka i ziaje przymilnie, w kierunku Królowej.

Panie dziadku, nie wywijaj tak laską z łaski swojej, bo jeszcze śmigło będzie i wystartujesz. Kręćka dostaniesz. No chyba, że już masz. Ja tam nic nie mówię. Tu sufity nierówne. No nie. Co ja wyprawiam – prawie że płacze z rozpaczy. Przecież jestem waszą Królową. Gówno prawda, że nagą. Oprócz odzienia, mam mechate futerko. Cha cha, zaraz wam moje insygnia królewskie odsłonię – zaczyna gmerać w swoich szatach, aż Napoleon zakrywa oczęta, lecz zerka podniecony przez dziurę w pierogu.

A ta co znowu. Dziewczyno! Przestań lizać ściany. To nie są lody. Nawet nie mleko, niestety. Rozumiem. Mogłaś się pomylić, bo żółte, długie i twarde. Tobie tylko seks szopy w głowie. Biedne zwierzęta. No tak. Zajebisty kolor. Taki królewski. Pasuje do was jak ulał z fiutka – zaczyna sama lizać ściany, by po chwili przesuwać nogami, puste karty.

Wiecie co. Uklęknijcie przede mną. Złóżcie mi pokłon. Módlcie się do mnie, żebym z wami wytrwała w biedzie umysłowej, bo inaczej będziecie srodze cierpieć, z powodu niepowetowanej straty w naumiauczaniu, gdy was wygonię spod opiekuńczych, nieskończenie rozumnych skrzydeł, które tak wam matkują. Nawet ojcują, jak trzeba. Jestem waszą Królową pegazem. Doprawdy. Wstyd mi za was. Zero zwojów i echo w czaszce, nieprawdaż. Miau.

Czy ktoś może pożyczyć chusteczkę, waszej płaczącej Królowej? Spadaj przewielebny, co jeno częstochową zajeżdżasz. Na diabła mi zasłona z okna. A tak w ogóle, kiedy się wreszcie uspokoicie, by pokochać arkana poezji. Podziwiać moje wrodzone, lśniące przerzutnie oraz inne powabne, rymowane trendy. Udoskonalać warsztat, gdyż póki co, to nawet fundamentu nie widać. Piasek jeno. Żeby chociaż, trochę lotny.

Tylko no właśnie. Za pomocą czego? Wystarczy jednego z drugim po główce popukać i nauszniki muszę zakładać, takie głośne echo pobrzmiewa. Nawet w moich żółto żółtych butach. Zmieniły kolor, przez te wasze niedotlenione skrawki umysłów.

Co znowu? Skąd ten hałas? Tak, wiem, jesteś lokomotywą. Dlatego ciągle gwiżdżesz i dyszysz. Na nic innego cię nie stać? Ciągnij wagony, to okrzepniesz, sił nabierzesz. Żaden semafor tobie nie podskoczy. Ale ty nawet miauczeć nie potrafisz. Dołożyć ci do pieca zdechłą mysz?

Matkości świata! A tobie co dolega? Przestań się spuszczać po wełnie, bo babci zakłócasz dzierganie miękkich cegieł rymowanych. Chociaż jedna z was, trochę rozwiniętym motkiem. To coś dla mnie. Prawie jak ja! Wydziergamy tutaj bezpieczny domek. Pełna kultura. A mnie pałac. Wszyscy będziecie dziergać, a ja będę wam mieszać kłębki, bo jak mnie wesoło, to wam też musi. Tak jak teraz. Jeszcze wam się oczy zamkną, gdy mnie się otworzą. Miau.

Kobieto, po co podskakujesz do lampy. Nie udawaj mnie, bo mi do pięt Achillesa nie dorastasz. No tak zapomniałam. Jesteś ćmą, bo żeby być motylem, to trzeba mieć coś oprócz tego. No nie powiem. Całkiem ładną. Lgniesz do światła – tym razem ją podsadza, trzymając za tyłek.

A ty co się od okna odwróciłeś. Zazdrosny jesteś popaprańcu zboczony. To też sobie złap. Mam ci za tragarza robić? To nic takiego. Wystarczy się przyczaić i skoczyć nagle. Babciu, nie wstawaj. Nie do ciebie mówiłam. Powiedziałaś, że za chwilę umrzesz w prozy otchłani. To fajnie, że jednak nie, ale z łaski swojej dopełniaczówką mi pod nosem zajeżdżasz. Wstydu nie masz?

Dziadku. A sio. Precz z łapami od ćmy, bo tylko jej skrzydła pognieciesz. Kultury w was tyle, co ćwierć kota napłakało, jednym okiem, na mysi ogon grafomański. My tu się wesoło bawimy, a przecież jestem Królową. Mnie urząd na to nie pozwala, żeby być aż takim pojebańcem, jak wy razem w kupie. Nie obrażam was, tylko pragnę wyprowadzić na normalnych ludzi, mnie podobnych, co to kochają poezje, niczym jeden i ten sam, mąż. A wiecie co. Mam dla was dobrą nowinę. Jutro zostanę Boginią Wszechmogącą, z jeszcze większymi możliwościami niauczania i niesienia wam radości! Jeżeli sił wystarczy, gdyż lat mi ubyło, więcej niż kiedyś. Też odpocząć raz po raz muszę. Miau.

Słychać gromkie oklaski. Nagle drzwi się otwierają. Wchodzą postacie w białych szatach.

<~Tak tak. Jutro będziesz, o najjaśniejsza pani, Boginią – słyszy kulturalne słowa.>~

Właśnie. Co racja, to racja – gestykulacje zwiększa z każdą chwilę. Spójrzcie na tamtego durnia. Siedzi tylko, patrząc wiecznie w jeden punkt i czeka aż wybuchnie. Chce być początkiem wszechświata, a dwóch wersów sklecić nie potrafi. Śmiech na sali. No nie. Oczywiście. Kulturalny facet. Wygląda jak wielki, biały posąg. Tyle to jeszcze umie. Wyglądać. Ej panie posąg. Będziesz prorokiem. Od dzisiaj masz rozpowiadać o moim przyjściu, bo na nic innego i tak cię nie stać. Masz głosić na pustyni umysłów, że jutro mnie zobaczą, a do tego czasu, mają się kultury poetyckiej nauczyć, lub cała reszta będzie wyrzucona poza żółty pokój, jeżeli będą wagarować.

<~Oczywiście, Królowo, ale proszę go tak nie szturchać tuniką. On już wie, kim ma być. Raz, o pani powiedziałaś, to wystarczy. A teraz czas na gigusia.>~

Słyszycie, dostanę gigusia. W sumie fajni jesteście. Giguś też fajny. Będę jak nowo narodzone dzieciątko, by was odciągnąć od wszelkich manowców, nie zapaskudzonych byle gniotem, zalęgłym w waszych czerepów. To taki żart rzecz jasna, z racji błogosławionego stresu, w jakim się znalazłam. Zrozumcie. Pragnę waszego dobra, wrażliwości w przekazywaniu myśli i flaki przez to wypluwam. Wiem. Najchętniej, to byście spoczęli na laurach. Nie ma takiej opcji. Za bardzo się troszczę o was wszystkich.

~<No właśnie, Królowo. Musisz być bardzo szczęśliwą, a jednocześnie zmęczoną, ciągłą troską o poddanych, na zasadzie wzajemnych relacji. Zrobisz siusiu i kupkę, uspokoisz się, odpoczniesz, mleczka wypijesz z miseczki, zdejmiemy kaftanik, umyjemy twoje insygnia, a jutro raniutko, będziesz dla nich, nowo narodzoną Boginią.>~

Wszechmogącą – dodaje dumnie.

<~Oczywiście. Wszechmogącą. A my nadal będziemy waszymi Aniołami>~