Opoww *** Poɾząɗeƙ na Wybiegu

Nadzorca siedzi na dachu przynależnego podwyższenia. Bacznie i z coraz większą uwagą, obserwuje ogrodzony wybieg. Skupienie słusznej idei w oczach, przynosi efekty, albowiem zauważa i słyszy, następujące nieprawidłowości:

Świnka→nie chrumka, tylko gdacze.

Kogucik↔nie pieje, tylko muczy.

Kózka nie beczy, tylko szczeka.

Kotek↔nie miauczy, tylko kwacze.

Czuwający nad normą, podejmuje racjonalną decyzję, w niecierpiących zwłoki zdarzeniach. Zeskakuje z wieżyczki czuwającej i po chwili, niespiesznie i dokładnie, podgryza gardła tym nieznośnym zwierzątkom, co go do eksterminacji siebie samych, skłoniły.

Następnie – dmuchając na zimne – wynosi okrwawione trupy poza strefę, żeby rozkład ciał, nie zachęcił żyjących stworzeń w ojczystej ziemi, do plugawych – a co ważniejsze – niestosownych zachowań, mających na celu, zachwianie.

Po wykonaniu zadania i wytarciu o trawę, potrzebnych organów wspomagających, tak samo spokojnie wraca na jedyne słuszne miejsce, świadomy dobrze spełnionego obowiązku.

Gdyż:

Świnka nie gdacze.

Kogucik nie muczy.

Kózka nie szczeka.

Wszystko wróciło do normalności. Jest tak jak powinno być w określonych warunkach.

Porządek na wybiegu. Czysto i schludnie.

Zatem rozmyśla zadowolony. Na pewno otrzyma pochwałę.

A może nawet pracodawcę będzie mógł pocałować w tylną część egzystencji?