Pokaż listęUkryj listę

Opoww *** Gipsoludki atakują Ziemię

Trochę inna wersja dawnego tekstu

  

  

Jak to bywa przed zachodem Słońca, cały ogród tonął w czerwonawej poświacie. Takie ciepłe kolory, były jakby odzwierciedleniem: gorącego, prawie minionego dnia. Wszechobecnej ciszy, nie zakłócało cokolwiek. Może jedynie cichy oddech gipsowego krasnalka.

  

Oddech?

 

No tak, oddech. Ale nie gipsowy, tylko żywy i zapewne nie z gipsu, tylko ze substancji, robiącej za gips z wyglądu. Prawdziwie gipsowy leżał w krzakach. Ani myślał oddychać. Martwy od zawsze na zawsze.

A ten umiał. Jemu podobni też. Porozrzucani w tysiącach ogrodów na całym świecie, musieli się upodobnić do czegoś ziemskiego, by nie wzbudzać podejrzeń.

Lecz i tak wzbudzali. Chociażby w tym ogrodzie, gdyż było ich dwóch. No chyba, że żywy sobowtór opuścił ogród, by atakować ludność. Albo raczej uprzykrzać życie, żeby sami zwali, robiąc im miejsce.

 

Przybyli w niewidocznych dla ziemian, osłonach. Lądowali przede wszystkim w przydomowych ogródkach. Tubylcy wchodzili głęboko w podziw, skąd ten drugi, ten trzeci, czwarty i tysięczny. Mogli być kilkukrotną kopią, jednego osobnika. Wyglądali dokładnie tak samo, albo nawet podobnie. Albo i lepiej, bo oczami ruszali.

 

Spokój na planecie został naruszony, ogólnoświatowym zaniepokojeniem. Całe chmary Gipsoludków, grasowało po ulicach, raz po raz, bekając. Niektóre osobniki umiały fruwać. I to bez ruszania skrzydłami, gdyż ich nie mieli.

 

Atakowali bardzo różnie. Na przykład te małe, zaglądały dziewczynom pod spódnice. Guzik ich obchodziło, co tam zobaczą. Na ich planecie, wszystko było inaczej. Ale takim kukaniem, wprowadzali zamieszanie.

 

Inne znowu szybowały nisko nad ziemią, porywając idącym czapki, w które następnie pluli pseudogipsem. To się wielu mieszkańcom nie podobało. Też na nich pluli, lecz nigdy nie trafili, bo tamci zdążyli odlecieć.

 

Były też bardziej wredne. Wlatywały do marketów, robiąc zamęt przy kasach. Mieszały towary, by nikt w końcu nie wiedział, co jest kogo.

 

Trzy latające sztuki, przeprowadziły szturm na kościelną wieżę. Nawet wleciały do środka. Obijały się o dzwony, robiąc spore zamieszanie na dole. Można powiedzieć, że bimbały na wszystko. Nawet na kościelnego. Z racji swej tuszy, ledwo dyszał, ale na czubek się wdrapał, by je stamtąd wygonić. Nic nie wskórał. Dzwoniły nadal. Jeden notorycznie był dzwonem rozbijany i momentalnie na nowo się składał. Kościelnego na ten widok zamurowało. Dopiero po kilku dniach go wypuszczono. Mówił, że widział anioły.

 

Nie wszystkie jednak fruwały. Umiały za to szybko biegać. Wyprzedzały nawet samochody. Nie tylko stojące, ale też jadące. Skakały na nie, zarysowując lakier.

 

Długo by można pisać, co te paskudy wyczyniały. Najgorsze było to, że byli niezniszczalni. Można było takiego złapać, potrzaskać na drobne kawałki, a one za chwile stanowiły całość. Jedyna różnica była taka, że w ten sposób, zwiększała się ich upierdliwość oraz chęć zemsty.

 

Na całym świecie, pobrzmiewały podobne słowa w mediach:

 

 

Podajemy obszerny komunikat, o aktualnej sytuacji inwazyjnej. Blokowanie informacji nie ma najmniejszego sensu. Już i tak wszyscy wiedzą. Gipsoludki zaatakowały świat. Nasz świat. Są wszędzie i jest ich dużo. Cholernie dużo. Wojsko dokłada wszelkich starań, żeby figlarnych agresorów zniszczyć, czymkolwiek są lub nie są. Naukowcy też prowadzą odpowiednie badania. Ale sytuacja jest piekielnie trudna. Wydają się niezniszczalne. Ich ciała mają wygląd gipsu, ale można przypuszczać, że raczej gipsem nie są. To jakiś nieznany nam materiał, nie z tej ziemi.

 

W każdej chwili mogą ruszyć ze zdwojoną siłą. W wielu miastach panika jest ogromna. Szczególnie tam, gdzie ataki następują niespodzianie. Prosimy w miarę możności pozostawać w domu. Nie wychodzić na ulicę, nie wychylać ciekawskich głów z okien, a co najważniejsze, nie tłuc bejzbolami agresorów, bo to tylko zwiększa ich liczebność, gdyż z każdego kawałka, powstaje następny, dorosły kosmita. Oczywiście wiemy, że większość o tym wie, ale podajemy ów fakt, ku pokrzepieniu pamięci.

 

Łatwo przewidzieć jaki może być koniec, jeżeli nie zdążymy wymyślić czegoś, co ich powstrzyma. Te durne figle, są gorsze od wody i ognia. Tym bardziej, że zachodzi obawa, iż może to być śmieszna zmyłka. Preludium, do czegoś gorszego. Tak jak to jest na filmach. Niestety. To nie jest film. To się dzieje naprawdę!

Łączmy się ludzkosć, w każdym człowieku. Przeciw Gipsoludkom.

 

 

*

Wreszcie tubylcy Ziemi powiedzieli: dość.

Postanowiono po swojemu wykombinować, jak wygnać intruzów tam, skąd przylecieli. Propozycji było wiele, z różnych stron globu. W końcu jedna z nich zaczęła przeważać: tak ich rozśmieszyć, żeby się rozlecieli i już nie poskładali.

   

Łatwo powiedzieć, ale czym? Co ich ubawi, do upadłego na wieki?

A poza tym, jest ich setki tysięcy. Gdyby każdego z osobna chciano w ten sposób unicestwić, to śmiech by trzeba importować z innego państwa. Tylko, że w każdym to samo, i mogą nie dać.

   

Fama głosiła, że gdzieś tam, w tajemniczym miejscu na świecie, stoi sobie ich słynny wódz: Don Alabaster i wszystkimi kieruje. Są z nim połączeni, w jakiś niewyobrażalny sposób. Domniemano, że zapewne wystarczy rozśmieszyć wodza, a wszystkie pozostałe padną ze śmiechu razem z nim.

  

Dziw nad dziwy, ale szybko go znaleziono, ukrytego na polu, między stogami.

 

Z obiektów otaczających jego figurę, można było wnioskować, że pędzi bimber.

Cała reszta nie mogła nic pić, gdyż nie posiadała odpowiednich ust, ale telepatycznie już uchlać się mogła. Bo wódz miał i mógł, bezpośrednio, więc dzierżył większą siłę przekazu. Na dodatek chciał. Nic dziwnego, że jego myślowi inwazjaci, tak dziczeli. Don Alabaster wlewał w siebie dość dużo. Miał około dużo metrów wzrosu.

  

Ale jak go rozśmieszyć? W końcu postanowiono, że mu się pokaże, w czym u nas takie krasnalki, zgodnie z tradycją mieszkają. Zbudowano wielką ruinę koślawego grzyba, lecz mniejszą niż wódz. Dostarczono ją maszyną latającą, na zajęte pole. Postawiono, przed nim i mu oznajmiono, że w takim czymś, u nas tacy jak oni mieszkają.

Przywódca obcych jako jedyny, potrafił wytwarzać nad swoją brodą, zdania w tubylczym języku. Zatem istniała szansa nici porozumienia. Czy akurat obustronnego, było rzeczą niewiadomą, z uwagi na stan, w jakim się znajdował.

  

Lecz na starego grzyba spojrzał. Po chwili wyświetlił brodaty napis:

  

– To to, co?

– W takich domkach, krasnoludki u nas mieszkają.

– Ja pierdzielę. No nie, za chwilę jasny gips mnie zasypie. W tym?

– No w tym.

– A to cienkie u dołu, to co?

– To?

– No to.

– Lokator przez okienko sika.

– A ta pierdoła u góry?

– Kapeluszowy sufit, Don Alabaster.

– Nawet po pijaku, w takim czymś, w żadnym kosmosie.

– Śmieszny! Co?

– Cholernie tak. Za chwilę pęknę ze śmiechu.

– Oby.

– Co oby?

– Nic nic. Spoko. Pękaj paskudzie.

  

Rzeczywiście pękł na drobne kawałeczki, rozganiając wokół tak silną woń alkoholu, że biedny zając nie wiedział, czy jest zającem, czy innym ptakiem. A niektórzy tubylcy wdychali.

Wszyscy wojownicy jego też się rozpadli. Stracili kolory. Cząstki były białe. Każda odrobinka. Setki ton walało się na ulicach, polach i gdziekolwiek. Zrobiono z nich wielkie jaja. Poustawiano w parkach, ogrodach, przed marketami. Pomalowano pięknie i ślicznie. Pisanki zdobiły miasta i wsie.

 

Spokojnie tkwiły w miejscu. Podziwiano je i kochano. Były obłym symbolem zwycięstwa. Przypominały o pokonaniu wroga. Lecz po jakimś czasie, tak się przyzwyczajono do ich widoku, że stanowiły prawie niedostrzegalne tło. Widziano je tylko wtedy, gdy idący zamyślony, po prostu w nią walnął.

 

*

  

Po jakimś czasie:

 

– Mamusiu. Pisanka w naszym ogrodzie. No wiesz która.

– Co pisanka?

– Przyłożyłem do niej ucho.

– No, no, to rzeczywiście wydarzenie. Jestem pełna podziwu.

– Ale ona jest dziwna.

– Dziwna? Biega zapewne po ogródku.

– Nie biega… oddycha.

Średnia ocena: 3.0  Głosów: 2

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (4)

  • Marek Adam Grabowski dwa lata temu
    Ciekawe, żywiołowe, dobrze napisane (chociaż czasami, zwłaszcza na początku zbytnio bawisz się słowem) opowiadanie. Pozdrawiam 5
  • Dekaos Dondi dwa lata temu
    Marek Adam Grabowski↔Dzięki:)↔Masz racje, z tą zabawą słowem. Tak już mam.
    Czasami przesadnie deczko, bo lubię)↔Pozdrawiam?:)
  • Trzy Cztery dwa lata temu
    Prawdziwe Krasnoludki pomagają ludziom, ale Gipsoludki... Wiadomo... Dlatego ja mam w ogrodzie gipsową gęś. Ktoś mi ją przyniósł w prezencie i wcisnął w krzaczek w rogu podwórka, pod dziką śliwką. Jakoś nie sprawdziłam do tej pory - oddycha, nie oddycha? Może przyłożyć ucho?
  • Dekaos Dondi dwa lata temu
    TrzyCztery↔Dzięki:)↔Oczywiście, że zuchol. Jakby co, to będziesz miała czas, by się przygotować na inwazję. Tylko nie rozbijaj na kawałki, gdyby co...↔Pozdrawiam?:)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania