Pokaż listęUkryj listę

Pięć Domen: Opowiadania - Przyjaciel: cz. 14

****

Ostatnia część przed nadchodzącymi świętami, zatem wszystkim życzę miłej świątecznej atmosfery w ten nadchodzący weekend:)

*****

 

Groza u bram

 

Niewielka zakonna lecznica pękała w szwach od ciężko rannych, których szansa na przeżycie najczęściej ocierała się o zero. Takich jednostek toczona wojna dostarczała aż w nadmiarze – w szczególności jeśli przeciwnik rzucał do walki rozwścieczone gigantyczne niedźwiedzie. Stłoczeni przy ścianach młodzi mężczyźni, często pozbawieni kończyn, ze strachem w oczach przywoływali zakonnice, żeby te przyniosły im ulgę w cierpieniach.

Przebywanie w tym miejscu łamało serce, a pomieszczenie wysycone makabryczną atmosferą przypominało poczekalnię przed gabinetem samej śmierci. Niemniej jednak Zemma i Kahia – przy wsparciu kilku młodszych adeptek – nie odpuszczały żadnej szansy na ocalenie choćby jednego życia. Dzięki nim nawet ci, którzy umierali, odchodzili bez lęku i ze smakiem nadziei w ustach.

Również katedralne sanktuarium Arkturosa wraz z jego ławami i kilkoma bocznymi nawami zaadaptowano na potrzeby lazaretu, ale tę część wyznaczono dla lżej rannych Telmian i – ku oburzeniu większości miejscowych – również kilkunastu schwytanych Sungradczyków. Nikt jednak nie odważył się podnieść ręki na skupionych w grupie jeńców: głównie, dlatego iż bali się Matki Sainik.

Jeden z cesarskich przyniesiony w fatalnym stanie po ugodzeniu włócznią zmarł, nim Zemma zdążyła go pozszywać, ale pozostali trzymali się całkiem nieźle – z wyjątkiem masywnego brodacza z twarzą, na której widok winno się wystawić sakiewkę i prosić o łaskę: jemu berdysz niemal odciął pokaźny skalp.

Gdy dotarł do zakonu ogromny płat skóry nad prawą skronią, trzymał się czaszki praktycznie tylko dzięki dobrze założonej opasce. Ranę oczyszczono i zszyto, ale najwyraźniej wdała się infekcja, która rozlała się po całym organizmie, wywołując gorączkę i wymioty.

Standardowe środki, takie jak wywar z naratary, czy zimne okłady nie poprawiały stanu mężczyzny, co – zważywszy na to, kim był – raczej nie trapiło nikogo wokół. Nieszczęśnik zapewne zszedłby z tego świata po cichu, majacząc bez sensu, lecz traf chciał, iż jeniec okazał się kimś ważnym w szeregach sungardzkiej armii i diuk Linden, najwyższy zwierzchnik telmiańskich wojsk, poprosił Matkę Sainik, aby utrzymała go przy życiu za wszelką cenę: ponoć miał być ważną kartą przetargową w potencjalnych rokowaniach.

Milena, zawiadomiona przez adeptkę, niechętnie oderwała się od wytwarzania magicznej maści i ruszyła do sanktuarium, tocząc w drodze zaciekłą dysputę z własnym sumieniem. Z jednej strony nie chciała pomagać wrogom, z drugiej jednak rozumiała polityczną ważność takiego jeńca: w końcu jedna dobra karta mogła przesądzić o całym rozdaniu.

Włócznicy dopuścili ją do konającego Sungardczyka, który blady jak ściana, leżał spokojnie na prowizorycznym posłaniu otoczony magiczną łuną. Perl użyła jednego z aktywnych heptytów, by wydrzeć śmierci jeszcze kilka oddechów w oczekiwaniu na pomoc Mileny.

Odór zgnilizny, który uderzył w mistyczkę, kiedy zbliżyła się do więźnia, nie rokował najlepiej. Perl przestała szeptać inkantację, wygasiła heptyt uwieszony przy bransolecie i stanęła naprzeciw Mileny.

Sungardczkiem zaczęły rzucać drgawki.

– Nie zostało mu za wiele czasu – obwieściła zbrojmistrzyni ze szczerym smutkiem w głosie. – Myślisz, że możesz coś zdziałać?

– Nie wiem: moja magia słabo nadaje się do leczenia, tak jak i twoja, ale zrobię, co w mojej mocy – oświadczyła Karevis, a Perl przytaknęła i ustąpiła jej miejsca.

Milena uklękła przy rannym i odchyliła nasączony ropą i lekiem opatrunek. Opuchlizna rozpierała szwy, sącząc żółtawą maź przez krwawe wybroczyny. Widok był potworny, ból zapewne też, ale Sungardzczyk nie miał już siły krzyczeć ani jęczeć: tylko dygotał.

Mistyczka ułożyła rękę na paskudzącej się ranie. Magia wniknęła w umierające ciało, a cierpienie nieszczęśnika uderzyło w nią tak mocno, że aż zasyczała, odruchowo odrywając dłoń od gorejącej skóry.

Złapała oddech i spróbowała ponownie, tym razem ostrożniej. Energia szarości wypełniła mężczyznę. Jego inra rezonowała z jej aurą. Milena przedzierała się przez fale cierpienia, gniewu oraz… lęku: pierwotnego strachu przed śmiercią zakodowanego w każdej komórce żywego organizmu.

To właśnie ten wyczuwalny szept strachu wymieszany z bólem nakierował Milenę na źródło zgorzeli, zatruwającej jego ciało.

Wzmocniła aurę, zmuszając symetrię do rozdarcia.

Magia spłynęła strumieniami, których koryta wyznaczyła wola mistyczki. Szarość zmieniała, łagodziła i przeobrażała rozpadające się tkanki.

– Co to jest? – szepnęła do siebie.

Pod skórą Sungardzczyka wykryła niewielki obiekt otoczony zapalnym kokonem.

Precyzyjnie cisnęła astrą w złogi, zmieniając gnijące tkanki wokół pokaźnej drzazgi w mieszaninę wody, węgla i wapnia, które zespoliły się w mały ohydny kryształ.

– Perl, podaj nożyk! Tylko zdezynfekuj! – nakazała mistyczka.

Zbrojmistrzyni obmyła mały sztylet alkoholem.

– Proszę… Co znalazłaś?

Milena nie odpowiedziała, tylko płytko nacięła skórę na głowie jeńca i magią wyciągnęła czarno-żółty kanciasty obiekt.

Zawisł w powietrzu tuż przed nią.

– Wszystko wskazuje na to, że któraś z siostrzyczek celowo zostawiła mu pamiątkę. Nie dziwie się jej.

 

****************************************************

 

Wicehrabia spędzał popołudnie w ulubionej ogrodowej altanie, rozkoszując się tomikiem poezji okraszonym telmiańską kulturą ludową. Długo czekał na tego białego kruka, a gdy książka w końcu dotarła, z fascynacją pochłonął zawartość niczym pyszny smakołyk.

Jego ulubiona elegia nawiązywała do mitu, w którym Arkturos pożgał ojca podczas wojny Pierwszych, a w miejscu, gdzie bryznęła biała boska krew, wrzosowiska obrosły winoroślą o bardzo słodkich i intensywnie szkarłatnych owocach. Od tamtej pory płynąca przez tamtejszą dolinę rzeczka, nosiła nazwę Sa-blank: biała krew.

W tomiku nie zabrakło również wątku miłosnego – przecież poezja bez romansu była jak chleb bez drożdży: płaska, czerstwa i nie syciła. Ballada opisywała historię Telmianki o zielonych oczach i kasztanowych włosach imieniem Fabien, która zakochała się w barbarzyńcy i swoim porywaczu: jokiwarczyku Wingrynie.

– Zakazana miłość na wrzosowiskach… Ehh… – westchnął wicehrabia Herbert. – Jakież to życiowe – skomentował i upił wina z pucharu.

Dzień był spokojny, a ten spokój gwarantowała mu grupka uzbrojonych i dobrze opłacanych najemników strzegących jego letniej rezydencji: w mieście zrobiło się ostatnio bardzo niebezpiecznie.

Herbert, jako jeden z niewielu arystokratów o wysokim statusie społecznym, stronił od polityki: władza kompletnie go nie pociągała, a wręcz odstręczała. Dzięki temu jego życie toczyło się swoim własnym trybem i we własnej hermetycznej rzeczywistości – aż do momentu, gdy pojawiła się Tatiana, która kilka lat temu przyszła prosić o finansowanie katedralnej lecznicy. Kiełkujące wtedy uczucie i fascynacja wicehrabiego ponętną silną kobietą, ponownie rozpaliło w nim ciekowość świata.

– Moja ukochana Fabien – wyszeptał Herbert, upił kolejny łyczek jednego z najlepszych czerwonych win w znanym świecie i leniwie odłożył tomik na pobliski stolik.

Powstawszy z wygodnego siedziska, przeciągnął się kilkukrotnie, żeby wyrwać ciało z błogiego letargu, po czym rozkoszował się powietrzem wysyconym zapachem kwitnących róż, dalii, a także licznych krzewów owocujących późną jesienią.

To doznanie wprawiło go w sielankowy nastrój, a trel miejscowego ptactwa tylko spotęgował uczucie błogości.

– Aaa… Aaa… A psik! – Głośne kichnięcie zburzyło dźwiękowo-zapachową kompozycję stworzoną przez naturę. Majordomus posiadłości, Lens, walczył z alergią na którąś z kwitnących roślin. Nie było to niczym nowym; Herbert miał nawet w planach wymianę rabat, ale Lens stwierdził, iż nie warto burzyć tej wiekowej kompozycji ze względu na kilka tygodni znośnego kataru.

– A.. A… – powstrzymał się tym razem. – Przepraszam za to głośne najście, panie – oświadczył nosowym głosem.

– Nic się nie stało. – Wicehrabia obdarował go uśmiechem i haftowaną chusteczką.

– Dziękuję. – Oczyścił nos. – Ma pan gościa. Lady Sainik czeka przy westybulu.

Herbert osłupiał ze zdziwienia: Tatiana nigdy nie odwiedzała go w domu bez uprzedzenia.

– Prowadź, Lens – nakazał.

Tymczasem Matka Sainik nerwowo chodziła po obszernym holu rozciągniętym pomiędzy wejściem do posiadłości a pięknymi, dekoracyjnymi schodami prowadzącymi na piętro. Jej myśli lawirowały pomiędzy panowaniem nad krokami stawianymi w butach na wysokim obcasie a nadchodzącym spotkaniem z Herbertem.

Brodaty arystokrata o kruczych włosach, idealnie proporcjonalniej żuchwie i niebieskich oczach wyszedł z bocznego korytarza tuż pod schodami. Miał na sobie luźny, choć nadal elegancki szlafrok, lnianą koszulę i obszerne, nieco bufiaste spodnie.

Na widok pięknej kreacji Tatiany zrobiło mu się głupio.

Matka Sainik z uśmiechem na ustach przyglądała się portretowi uwieszonemu na ścianie. Dobrze skrojona i dopasowana do figury suknia podkreślała jej kobiece kształty, a głębokie wycięcie na plecach rozbudziło wyobraźnię Herberta. Zaniepokoiła go jednak jej krótka fryzura: Tatiana zawsze dbała o skrupulatnie zapleciony długi warkocz, który był jej znakiem rozpoznawczym.

– Ekhm… – chrząknął delikatnie tak, żeby nie spłoszyć skupionej kobiety, której to wyobraźnię pobudził jego portret.

Matka, pomimo starań wicehrabiego, wzdrygnęła się i odwróciła nerwowo. Makijaż wykonany przez Perl sprawiał wrażenie naturalnego piękna i jednocześnie świetnie dopełniał kreację – tym razem w kolorze matowego burgundu.

Herbert pośpiesznie zasznurował szlafrok: luźne spodnie nie gwarantowały zasłony przed mimowolnym uzewnętrznieniem uczuć.

– Tatiano… Skąd taka miła niespodzianka? – spytał niepewnie.

Matka Sainik podeszła bliżej, a jej pełny biust flirtował z jego spojrzeniem.

– Uznałam, że chcę spędzać więcej czasu z bliskimi – oznajmiła.

Nim trafi mnie szlag, dopowiedziała w myślach.

– To… To cudowny pomysł! – uradował się szczerze. – Założę coś bardziej stosownego i zaraz do ciebie wracam – oświadczył i ruszył na piętro, ale Tatiana chwyciła go za rękę.

– Tak jest dobrze. – Uśmiechnęła się wdzięcznie i poprawiła mu kołnierz od koszuli, rozpinając przy tym jeden guzik na torsie.

Zauważył drżenie rąk.

– Coś się stało? Dlaczego ścięłaś warkocz? I nie próbuj mnie zbyć! – zaznaczył poniesiony impulsem, lecz szybko dodał:

– Proszę.

 

******************************************************************

Na wieść o wymarszu sungardzkich wojsk, w Telmonton zapanowała panika. Pogłoski o zbliżającym się oblężeniu wywołały w ludziach taką histerię, że wydawało się, iż miasto już znajduje się pod okupacją: powszechne rozboje, kradzieże mienia i włamania; wszystko tworzyło atmosferę zbliżającej się zagłady.

Milena przedzierała się przez gwarne aleje ustawicznie nagabywana przez wiernych, szukających otuchy i ochrony świątyni.

Nie wiem, czy was ochronię, ale na pewno spróbuję, pomyślała i niestrudzenie kroczyła dalej w stronę magazynu, który zaadaptowano na punkt werbunkowy. Mama Kala poinformowała ją, iż chłopak, jak każdy pełnoletni mężczyzna zdolny utrzymać miecz, został wezwany do obrony miasta.

Im Milena była bliżej wskazanego miejsca, tym więcej strachu i rozpaczy roznosiło się po astrze: kobiety żegnały mężów, młodzi chłopcy w przerażeniu przyodziewali za luźne zbroje, a zawodowi żołnierze z trudem maskowali poczucie beznadziei. Mistyczka musiała skondensować aurę, żeby ograniczyć dostęp smętnych myśli.

Szła w pełnym skupieniu, nie bacząc na mijające ją patrole i dopiero zwabiona donośnym okrzykiem spojrzała w stronę konstrukcji wciąganej na obrotową platformę. Sławne telmiańskie frondibole stanowiły jedną z niewielu rzeczy, które podnosiły morale. Rozlokowano je w odpowiedniej odległości od murów i szykowano do zalania wroga gradem śmiercionośnych pocisków. Unikatowy mechanizm spustowy czynił te machiny najbardziej precyzyjnymi konstrukcjami tego typu na kontynencie. Na widok jednej z nich, nawet Milena odczuła delikatny impuls nadziei, przedzierający się przez kurtynę z negatywnych myśli.

Nieco dalej, pośród młodzików żywiołowo dyskutujących o tym, co zrobią Sungardczykom, dostrzegła Kala, który z dumą oglądał swój „nowy” miecz.

– Gdzie cię przydzielono? – spytała, zachodząc go od tyłu.

– Przyszłaś! – krzyknął radośnie, schował klingę do pochwy i doskoczył do niej.

– Oczywiście, że przyszł… – Zwarli się w pocałunku. – Gdzie cię przydzielono? – ponowiła pytanie.

– W odwód, na blanki: mamy wspierać wojskowych, gdyby Sungardczycy zakotwiczyli wieże oblężnicze – oświadczył z wyczuwalnym zawodem w głosie.

Milenie spadł kamień z serca: bała się, że Kal pójdzie z pierwszą falą piechoty przed bramą.

– Ja też będę na murze – oświadczyła.

– To dobrze… Zaraz… CO!!? Jak to: też?

– Zakon pomoże w bitwie: mistrzynie i siostry ćwiczone do walki wesprą obrońców – wyjaśniła, a z każdym jej słowem Kal coraz bardziej rozwierał wargi, jakby werbalny protest rósł i rozpychał mu usta.

– Wykluczone! To znaczy fajnie, że zakon pomoże, ale nie ty! Ty n…

Zakryła mu usta.

– Decyzja już zapadła: same zmusiłyśmy do niej Matkę Sainik.

Kal tylko fuknął i odstąpił od dziewczyny napuszony.

– Nie gniewaj się, tylko pokaż mi ten miecz. – Milena sięgnęła do pochwy, nim chłopak zdążył zareagować, wyciągając zeń krótki poręczny gladius.

Klinga błysnęła w słońcu.

– Porządny, choć trochę poszczerbiony – oceniła.

– Brakuje sprzętu, więc wydają nam to, co mają; nie można narzekać – oznajmił Kal.

– Wyłóż go na dłoniach – poprosiła mistyczka i oddała mu ostrze. Usłuchał, choć z lekką konsternacją.

Karevis skupiła aurę wokół dłoni i powoli przejechała palcami po klindze. Metal zmętniał, poczerniał, a potem odzyskał srebrzystą barwę.

– Wypróbuj teraz – powiedziała z uśmiechem.

Kal wyprowadził kilka ciosów w powietrzu, które świsnęło rozcinane ostrym jak brzytwa metalem.

– Wydaje się lżejszy i niewiarygodnie ostry; co zrobiłaś?

– Zmieniłam stal w coś nieco bardziej egzotycznego; nie wyszczerbi się i będziesz mógł zadawać szybsze precyzyjne cię...

Potężny metaliczny dźwięk rogu wojennego rozbrzmiał z pobliskiej machikuły, płosząc wszystkie ptaki stłoczone na gontach domostw. Strażnik zadął w róg, a dzwony w katedralnych wieżach zaczęły bić na alarm.

– Na stanowiska obronne! – wywrzeszczał sierżant do zdezorientowanych poborowych.

Niektórzy zaczęli płakać, inny skandowali, a część wymiotowała.

– Zaczęło się – szepnął Kal i złapał Milenę za rękę.

Średnia ocena: 4.7  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (6)

  • Vespera ponad rok temu
    Musiałam wygooglować tę frondibolę, a to jest po prostu trebusz :) Bardziej przydałby się oblegającym, a obleganym ze dwie setki kuszników i zapas bełtów.
  • MKP ponad rok temu
    No cóż, mają to co mają, szkoda by nie użyć:)
  • Vespera ponad rok temu
    MKP Wiadomo, korzysta się z tego, co jest na stanie. A i jeszcze dodam, że jakby wpuścić do tego szpitala komandor Selino, to ilość jeńców wojennych szybko by spadła...
  • MKP ponad rok temu
    Vespera To na pewno:) Pamiętam, że ona na wojnie miała mniej empatii w stosunku do wroga. Tutaj jednak Matka Sainik gra trochę na dwa fronty: pomaga swoim, ale też nie pali mostów w razie gdyby miasto zmieniło właściciela. We wcześniejszym fragmencie mówiła, że oni też pokojowo tej ziemi nie zdobyli, a historia lubi się powtarzać:)
  • Vespera ponad rok temu
    MKP Selino nie miała litości dla wrogów i zdrajców, ale ona nie myślała w kategoriach "A może się trzeba będzie układać z Murkey", to nigdy nie była opcja. U ciebie jest inna sytuacja geopolityczna, twoja bohaterka jest też kimś zupełnie innym, więc jej podejście nie dziwi.
  • MKP ponad rok temu
    Vespera No i też ma więcej wiosen na karku i krew jej się tak szybko nie gotuję:)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania