Pięć Domen: Tom 1 - Światło Północy: cz 34

TROCHĘ PÓŹNIEJ, ALE NADAL TROCHĘ WCZEŚNIEJ:)

Selekta, nie zwlekając, ruszyła w stronę wewnętrznego muru. W ostatnich dniach liczba straży przy bramach praktycznie się podwoiła, ale Trybada, z jakiejś przyczyny, zdecydowała się podążyć właśnie tam, gdzie rozstawiono najwięcej Kruków.

Nieco za duża zbroja zdarta ze strażnika celi, przykryła jej kobiece kształty, a hełm zamaskował twarz cieniem od opuszczonej przyłbicy.

Bez trudu minęła kilku wartowników, których dostrzegła zbyt późno, żeby zmiana kierunku wyglądała na naturalną: dzięki temu odkryła, iż salutowanie i sztywny, wojskowy marsz wychodzą jej całkiem sprawnie.

Kilka metrów przed bramą wskoczyła za stojący wóz z beczkami i omiotła wzrokiem przeprawę. Ponad uniesioną broną wznosiła się wieża obserwacyjna z dwoma kusznikami, a przy samym przejściu stało czterech włóczników.

Słońce chyliło się już ku zachodowi. Trybada odczekała, aż cień rzucany przez machikuł, wystarczająco wydłuży swój jęzor i umożliwi jej skrycie w jego wnętrzu.

Z ukrycia wypatrzyła drzwi u podnóża wieży. Po cichu dobiegła do zimnego omszałego muru i powoli rozchyliła drzwi, zaglądając do środka.

Wnętrze ciasnego korytarza oświetlało rozrzedzone światło nielicznych pochodni. Na wypadek zdemaskowania nie było gdzie uciekać.

Podjęła ryzyko i weszła wyżej.

Na szczycie wartę pełniło dwóch kuszników i jeden piechur. Ci pierwsi obserwowali przestrzeń poza murem, a trzeci siedział przy okrągłym stoliku za ich plecami, pochłaniając ogromną pajdę chleba ze smalcem.

Wyście krętych schodów wychodziło prosto na niego. Nie było mowy o skutecznym ataku z zaskoczenia.

Tuż za plecami piechura rozstawiono stojak z bronią skonfiskowaną przybyszom. Tam Selekta dostrzegła prawdziwy powód, dla którego wybrała tak niebezpieczną drogę ucieczki.

Jej dwuręczny miecz stał spokojnie, podparty o ścianę tuż obok kostura Lejli. Sama broń, prócz ładnie zdobionej rękojeści, niczym się nie wyróżniała, ale dla Trybady była warta ryzyka.

Przez chwilę obserwowała strażników z ukrycia jak puma czyhająca na dogodny moment do ataku.

Gruby przy stole to na pewno powolniak, pomyślała, wyobrażając sobie bieg wydarzeń. Załatwię go, nim dobędzie miecza, a kusznicy… Spojrzała na dwóch mężczyzn trzymających pociski w pogotowiu.

Na pewno zdążę, pokrzepiła się mało wiarygodnie i zacisnęła pięść na rękojeści krótkiego miecza. Zrobiła krok w stronę pierwszej ofiary.

Cofnęła się…

Głośne bulgotanie w brzuchu zbiło ją z tropu. Magia jadeitu – o którym kompletnie zapominała – zatętniła ciepłem: Lejla chciała porozmawiać. Musiała odebrać, bo czarodziejka gotowa tu wrócić, aby ją ratować. Wyciągnęła kryształ, przystawiła bardzo blisko ust i zaczęła pospiesznie szeptać.

– Mała wiem, że mnie słyszysz… – wyobraźnia podsunęła jej obraz przyjaciółki.

– Znalazłam Weismana, wszystko gra. Jutro dołączę do ciebie. Nie martw się o mnie. Kurwa… – kamień wypadł jej z ręki i uderzył o podłogę, zrywając połączenie. Dwóch kuszników odwróciło się w stronę jedzącego, zatykając nosy niemal równocześnie.

– Człowieku, co ty żresz!? Czuć tu padliną tak, że oczy łzawią! – skrytykował jeden, rzucając grubszemu koledze potępiające spojrzenie.

– To nie ode mnie tak cuchnie! – bronił się.

– Dokończ to świństwo na zewnątrz, bo zaraz tu popadamy!

– Dobra już dobra. Nie drzyj mordy. – Pucołowaty straznik zebrał resztę jedzenia i wyszedł. Selekta wiedziała, że taka okazja już się nie powtórzy. Poczekała aż dwaj pozostali, obrócą się do niej plecami, po czym szybko podbiegła do tego stojącego bliżej, zasłoniła mu usta i przebiła mieczem.

Tylko zajęczał, a klinga zaskrzypiała, trąc o fragment pancerza.

Zanim drugi z nich zorientował się w sytuacji, Trybada wystrzeliła bełt z nabitej kuszy przechwyconej od zaszlachtowanego wartownika.

Pocisk przebił mu szyję i zmiażdżył krtań. Strażnik mlasnął krwawo i upadł w konwulsjach na posadzkę, a wojowniczka dobiła go gladiusem.

Bez chwili zastanowienia wyrwała swój oręż i laskę Lejli ze stojaka i przytroczyła obie bronie za plecami.

– Co teraz? – Myślała na głos. Musiała przedostać się na drugą stronę niezauważona, a przejście przez główną bramę wiązało się z pewną śmiercią.

Na murze, tuż obok ciała jednego z mężczyzn, zauważyła prymitywną, sznurowaną drabinę zakotwiczoną w podłodze. Głupi to ma szczęście, pomyślała i powoli upuściła splecione stopnie po kamiennej ścianie tak, żeby nie były widoczne z bramy.

Niezgrabnie osunęła się na ziemię.

Była już prawie noc, więc nikt z sąsiednich patroli jej nie dostrzegł, gdy pełzła w dół fortyfikacji.

Najtrudniejsze miała za sobą. Zewnętrzny mur był o wiele dłuższy i słabiej strzeżony, więc bez trudu przepłynęła na drugą stronę jednym z obleśnych wąskich kanałów. Pozostało tylko znaleźć konia i ruszyć po przyjaciółkę.

W oddali dostrzegła oświetloną chatę.

– Może tam będą mieli wierzchowca? – Pomyślała, po czym zrobiła krok w przód.

Krótki świst przeciął ciche powietrze.

– AAAA!!! – krzyknęła z bólu i upadła na bok. W jej łydce utkwił bełt z szatkującym grotem.

– Szlag! – Popatrzyła na pocisk, a potem za siebie. Zza krzaków wyszło sześciu piechurów.

– Myślałaś suko, że uciekniesz! Po tym, co zrobiłaś naszym –przemówił jeden z nich, wysuwając się na przód – ty i ta Lalunia pożałujecie, że przekroczyłyście próg tego miasta.

Selekta wstała, podpierając się mieczem.

– Nie sądzę, żeby taki niedorobiony pachoł jak ty poradził sobie z którakolwiek z nas – warknęła i zaciskając zęby, złamała strzałę.

– Zaraz zamkniemy ci tę pyskatą buźkę, ale najpierw się zabaw…

– To prawda – przerwała mu Selekta. – Zabawimy się i to jeszcze jak! – Macie ostatnią szansę, żeby się poddać! – Wykrzyknęła stanowczo z pełną powagą.

Wybuchli śmiechem.

– Cudownie – szepnęła do siebie i oblizała usta. Na jej twarzy zagościł złowieszczy uśmiech: taki, który zwiastował nadejście krwawego zakończenia.

– Miałam nadzieję, że nie posłuchacie! – krzyknęła do Kruków, a dowódca oddziału dał znak swoim, żeby ją ubili.

Ruszyli.

Safonka chwyciła oburącz rękojeść swojego miecza i przekręciła jej górną część. Kliknięcia podważanych zapadek obwieściły zwolnienie mechanizmu. Ostrze spowiła szara mgła, a metal zmatowiał i rozsypał się, tworząc kopczyk pod nogami wojowniczki.

Strażnicy zatrzymali się zaskoczeni tą sztuczką.

Selekta uśmiechnęła się demonicznie.

– Żegnajcie… – Poderwała rękojeść do góry. Drobiny metalicznego piachu wzbiły się w powietrze, tworząc szalejący wir ostrych drobin.

Cięła powoli, zamaszyście, jakby potężny miecz nadal był całością. Srebrzysta chmura maleńkich żyletek uderzyła w napastników, otaczając ich z każdej strony. Atakowały, wpychając się do każdego otworu w zbroi i ciele. Jeden po drugim, woskowi padli na ziemię.

Trybada wykreśliła runę zmiany w powietrzu i skręciła rękojeść. Chmura śmiercionośnych opiłków wróciła i zespoliła się w pierwotną całość.

Schowała „Oddech Arkturosa” do pochwy i dokuśtykała do duszących się strażników. Pluli gęsta, mazistą wydzieliną.

– Co… coś ty zro…biła… ekh… – Ledwie wyksztusił z siebie jeden z Kruków, dławiąc się własną krwią, zalewającą poszatkowane płuca. Selekta przykucnęła nad nim.

– Sebil przesyła pozdrowienia gnoju – Dobiła go sztychem. Pozostali wili się z bólu, ale Safonka uznała, że nie ma czasu wybawiać ich wszystkich od męki, tym bardziej że ta była zasłużona.

Jej rana na łydce mocno krwawiła, a na dodatek nadal nie miała konia, żeby ruszyć Lejli z pomocą. Nie wyglądało to dobrze. Pośpiesznie włożyła rękę do kieszeni w poszukiwaniu Jadeitu. Chciała spróbować wywołać czarodziejkę.

– Kurwa mać!!! Głupia! Głupia! Głupia! – powtarzała, waląc się w czoło. Przypomniała sobie, że zostawiła kryształ na podłodze w wieży.

– Ja mogę pomóc – zza brzóz dobiegł delikatny kobiecy głos, a z mroku wyłoniła się dojrzała kobieta ubrana w zwiewną tunikę.

– A ty to kto? – spytała Trybada, sięgając po broń.

– Nie czas na wyjaśnienia. Twoja koleżanka jest w niebezpieczeństwie tak jak i Sehel – odpowiedziała zagadkowo kobieta i pewnie ruszyła w stronę Safonki.

– Ani kroku dalej! – Selekta wymierzyła w nią miecz.

– Nie bój się. Daj mi kostur z solasem twojej przyjaciółki, żebym mogła uzdrowić twoją ranę. – Trybada nie znała tej tajemniczej osoby, ale z jakiegoś niewiadomego i kompletnie irracjonalnego powodu, wypełniło ją uczucie spokoju. Jeszcze raz spojrzała na złote oczy nieznajomej, po których skakały słoneczne błyski.

Opuściła ostrze i przekazała jej kostur Lejli, zaś sama przysiadła na pobliskim głazie.

Być może to upływ krwi miesza mi w głowie, pomyślała. W tym czasie kobieta przyłożyła magiczny kryształ do jej łydki, a wojowniczka poczuła przyjemne ciepło. Wtedy stało się coś niewiarygodnego: rana, zasklepiając się, powoli wypchnęła grot i zamknęła się, pozostawiając tylko niewielką bliznę.

– Kim ty jesteś? – spytała, ponownie Safonka – I nie wciskaj mi kitu, że miejscową zielarką.

– Nazywam się Atma – odpowiedziała zwięźle nieznajoma. Safonka ostrożnie stanęła na zranioną nogę i zrobiła kilka kroków bez większego wysiłku. Była zdumiona efektem czaru.

– Zatem Atmo… Nie masz przypadkiem konia?

– Mam coś o wiele lepszego, córo Arkturosa – oznajmiła kobieta i przyłożyła do piersi Solas z resztką uwięzionego światła. Słoneczny rozbłysk wypełnił przestrzeń, a ogromne skrzydła zatrzepotały uwolnione z magicznych więzów iluzji.