Pięć Domen: Tom 1 - Światło Północy: cz 3

****

Grafika do tego rozdziału, moje autorstwa w linku poniżej.

https://www.wattpad.com/1267325288-pi%C4%99%C4%87-domen-tom-i-%C5%9Bwiat%C5%82o-p%C3%B3%C5%82nocy-%C5%9Bpi%C4%85ca-kr%C3%B3lewna

*****

MAŁA UCIEKINIERKA

Wilfred ociężale wstał z łóżka i podszedł do lustra. Cały czas targały nim wątpliwości, czy oby wysłanie Lejli na tę misją było słuszne. Co prawda próbował ją od tego odwieść, ale sam by się zdziwił, gdyby mu dobrowolnie ustąpiła: dzika północ w połączeniu z tajemniczą plagą wzbudziła w czarodziejce niemal obsesyjną ciekawość.

Mógł też wymusić na niej, pozostanie w Oruun korzystając z przywileju władcy, ale wizja emocjonalnej chłosty i tygodni romansowania z samym sobą, skutecznie go od tego odwiodły.

Przez chwilę błądził myślami, patrząc pusto na odbicie w zwierciadle. Oszlifowana, srebrna powierzchnia odbijała sylwetkę młodego, dobrze zbudowanego mężczyzny o kruczo-czarnych włosach i brązowych oczach. Barwy odziedziczył po zmarłej matce, królowej Felte, a wysoki wzrost i silne ramiona to spuścizna po dziadku, Waleryku.

W chwili zadumy potężny mechanizm wyobraźni ruszył masywne tryby, formując nową rzeczywistość. Obok niego stanęła Lejla; westchnął na myśl o tym, jak piękną królewską parę tworzyliby razem. Oczywiście gdzieś tam w oddali, poza lustrzaną ramą, biegała gromadka prześlicznych dzieci, a ich śmiech wypełniał iluzoryczną komnatę zaraźliwą radością.

Westchnął pociągle, zatapiając myśli głębiej w sielankowej wizji. Takie już są marzenia: pozbawione całej otoczki szarej rzeczywistości. Przecież nikt nie marzy o niedosypianiu, wszechobecnych wrzaskach i jedynych chwilach samotności spędzonych na „tronie” – choć w jego przypadku ta część rodzicielstwa przypadłaby raczej licznym guwernantkom i opiekunkom.

Nie… Marzenia są wypolerowane z codziennych problemów, dlatego tak chętnie do nich sięgamy, ale wszystkie, nawet te najpiękniejsze szybko się kończą, a to zakończyło się brutalnym uderzeniem w czoło.

– O matko! Przecież to dziś! Prawie zapominałem – skarcił sam siebie i szybko założył wyszywany odznakami mundur.

Wychodząc z sali, przyjrzał się strażnikowi, który poczuł się trochę nieswojo. Wilfred zmierzył go wzrokiem. Chciał być absolutnie pewien czy jego luba znowu czegoś nie przeoczyła.

– Panie? – Pozdrowił go niepewnie halabardnik.

– Uffff… cieszę się, że jesteś sobą. Spocznij – poklepał go po ramieniu.

– Powiedz rycerzu, widziałeś dziś księżniczkę Holi?

– Nie Panie. Dziś nie. – Strażnik zaprzeczył, iż młodsza siostra Cesarza w ogóle zbliżyła się do sali obrad.

– Gdyby mnie szukała, to przekaż, że jestem w garderobie.

– Oczywiście Panie.

Wilfred ruszył nerwowym krokiem wzdłuż długiego korytarza biegnącego wprost do cesarskich komnat. Co rusz spoglądał w boczne przejścia wypatrując dziewczynki. Niespodziewanie, na skrzyżowaniu z holem wiodącym do sali tronowej, na hol wyszła obecna opiekunka księżniczki, Teresa Bargo.

– O! Teresa, wspaniale; wiesz, gdzie jest Holi?

– Niestety nie wiem panie – starsza kobieta spuściła wzrok. – Sama jej szukam. Poprosiła o szklankę wody i kawałek ciasta. Jak wróciłam, to już jej nie było. Boję się, że znowu uciekła do miasta – Teresa była wyraźnie zaniepokojona. Po śmierci królowej Felte to ona wychowywała dziewczynkę, traktując ją jak własną córkę i szczerze martwiła się o bezpieczeństwo księżniczki.

– Szlag! – zaklął Wilfred, gdy nagle przyszło olśnienie. – Wiem, gdzie ona jest. A prosiłem, żeby nie chodziła do niej sama! – warknął z pretensją w powietrze, trafiając Teresę rykoszetem.

– Przepraszam Panie, mogłam się domyślić, że nie o ciasto chodzi. Przecież dopiero, co jadła.

– Teresie zrobiło się głupio, że dała się nabrać na tak banalne kłamstwo.

– To nie twoja wina. Jest uparta jak cała nasza trójka, a w dodatku sprytna – pocieszył ją, widząc jak katuje się w myślach.

– Czy była z nią Brena?

– Nie Panie. Moja córka zaoferowała, iż pójdzie nakarmić kury i przyniesie jajek na śniadanie.

– Tak sama z siebie? Mam dziwne przeczucie Tereso, że nie dostaniesz tych jajek.

– To mała, podstępna wydra! – do opiekunki dotarło, co tak naprawdę się stało i nie była zachwycona faktem, że biologiczna córka bezczelnie skłamała jej prosto w twarz – zresztą nie pierwszy raz.

Brena wychowywała się na dworze Cesarskim razem z Holi i z czasem obie stały się nierozłączne, a zadziorność rudej pieguski w połączeniu z wybujałą wyobraźnią księżniczki, stanowiły iście wybuchową mieszankę.

– Pójdę z waszą wysokością. Jak okaże się, że uknuła to razem z księżniczką, to będzie sprzątać stajnie do końca tygodnia! Nie… do końca miesiąca! – Teresa zakasała rękawy zdeterminowana złoić Brenie skórę.

– Nie trzeba. Pójdę po nią sam: w tym pokoju tylko my jesteśmy bezpieczni… a przynajmniej jak dotąd byliśmy. Przygotuj, proszę sukienkę dla mojej siostry. Po obiedzie pojedziemy na grób rodziców.

– Oczywiście i proszę wybaczyć mojej córce – Bargo ukłoniła się i zniknęła w królewskiej garderobie. Wilfred, jeszcze szybciej niż przedtem, pokonywał kolejne zakręty poirytowany faktem, że ciągną się w nieskończoność.