Pięć Domen: Tom 1 - Światło Północy: cz 1

POCZĄTEK POCZĄTKU

Zaspane słońce wznosiło się z wolna nad horyzontem, zwiastując chłodny, jesienny poranek, który swą przeciętnością nie obiecywał absolutnie nic wyjątkowego.

Tegoż dnia – jak zresztą każdego od jakiś pięciu lat – spokój pustych korytarzy mąciły głuche hałasy dochodzące z magicznej pracowni, ulokowanej głęboko pod samotną basztą.

Mistrz Markus… słynny astrolog i arkanista, którego inteligencja równała się roztargnieniu, wraz z nadejściem świtu rzucił się w wir pracy. Napędzany entuzjazmem, przygotowywał doświadczenie, roztaczając przy tym, typową dla niego, aurę twórczego chaosu: porozrzucane artefakty, zapisane strzępki pergaminu wyściełające podłogę i resztki niewygaszonych zaklęć pulsujące harmonicznymi błyskami; wszystko tworzyło wizję przejścia magicznego huraganu.

Mojra, gosposia Markusa, standardowo wykreśliła runę światła na czole przed przekroczeniem progu laboratorium: nigdy nie wiedziała, co tam zastanie. Łatwo było przewidzieć jej reakcję na widok rozgardiaszu, który usunął wszelkie ślady przeprowadzonych dzień wcześniej porządków.

– Na świetlistą panienkę! Co pan tu naznosił, profesorze?! – wykrzyczała, spoglądając na składowisko aktywnych kryształów błyskających niebezpiecznie blisko biblioteczki.

– Wszystko, czego trzeba, żeby dokonać przełomu! – odpowiedział Mag, nie odrywając oczu od trzymanego zwoju. – Będzie nam jeszcze potrzebny żywy obiekt – dodał i pociągle pogłaskał posiwiałą brodę.

– Jaki znowu obiekt? Mało tu jeszcze gratów?! Strach krok zrobić, żeby nie skończyć jako kolejny eksponat w słoju.

– Żywy obiekt: jako narzędzie doświadczalne – wyjaśnił, kompletnie ignorując wywód o bałaganie.

– Co pan plecie, profesorze? Narzędzie… żywe, pff… Jeszcze tego tu trzeba – wymruczała, chwyciła stojącą miotłę i wzięła się za porządki.

– Nie, nie, nie! – zaprzeczył z wyczuwalną złością. – Interpretujesz to nazbyt dosłownie. Narzędzie w ujęciu badawczym ma o wiele szersze znaczenie – uniósł palec wskazujący, sygnalizując, iż gosposia ma teraz wytężyć umysł.

– Wszystko co nas otacza: skały, przedmioty, zwierzęta, rośliny; wszystko to jest naczyniem na astrę, jednakowoż istoty żywe wyróżniają się tym, iż część ich aury to pierwotna energia; siła, której natury do tej pory nie byliśmy w stanie zgłębić… a tym bardziej kontrolować.

Nie można jej też wytworzyć za pomocą rzemiosła ani łamania symetrii .

Najznamienitsze umysły tego świata próbowały, ale jak dotąd… bezskutecznie. – Markus spojrzał na gosposię. Nie wyglądała na kompletnie znudzoną, więc postanowił kontynuować.

– Życie, jakie znamy, jest pozostałością po bardzo niespokojnym i odległym okresie w historii tego świata, a Starsi są jedynymi świadkami czasów sprzed wydarzenia, które nazwano „Wielkim Wzbudzeniem”. Szacuje się, że miało to miejsce około pięćdziesiąt tysięcy lat te…

– To wszystko jest bardzo ciekawe, profesorze – przerwała mu Mojra. – Ale tak odległe od naszej codzienności, że nie warto zaprzątać sobie tym głowy – oznajmiła, próbując w ten sposób uniknąć wykładu Markusa. Doskonale go znała i wiedziała, że jeżeli w porę tego nie zrobi, straci przynajmniej kilka godzin na słuchanie o rzeczach, których i tak nie pojmuje… a przecież wieża sama się nie posprząta.

– Ech… – Mag westchnął głęboko, rozpaczając nad brakiem zrozumienia. – Zaiste kruchość naszego życia nie pozwala ujrzeć wszystkiego z szerszej perspektywy – skomentował potakując głową. Zawsze powtarzał studentom, że ludzie inteligentni często są bardzo samotni, gdyż nikt nie jest w stanie pojąć głębi ich myślenia.

– Całe szczęście! – wypalił energicznie. – Nauka daje pewien podgląd na to, co było i na to, co będzie… toteż, w imię tejże nauki wykupiłem od grabarza ciało tego nieszczęśnika. – Markus zrzucił tkaninę okrywającą kamienny stół i to, co na nim leżało: sine półnagie zwłoki młodego chłopaka.

Miotła dźwięcznie uderzyła o podłogę.

– Na miłość matki światła! Po co panu trup?! – wykrzyczała przerażona gosposia. Widziała już dużo dziwactw, ale tego się nie spodziewała.

– Nie krzycz, Mojro! Zaraz mi tu nieboszczyka obudzisz! Żadna bogini nie ma z tym nic wspólnego. – Markus, jak każdy belantrejski czarodziej, traktował każdą wiarę jak zabobon, uważając siebie za światłego myśliciela stojącego ponad mitami i bajkami dla pospólstwa.

– Chłopakowi należy się przyzwoity pochówek! Jak każdemu! –skrzyżowała ręce na piersi w geście protestu.

– I będzie go miał, ale wpierw przysłuży się moim badaniom. Oby po śmierci był z niego lepszy pożytek niż za życia… Ale dosyć tych pogaduszek! – wykrzyknął, żwawo gestykulując. – Trzeba brać się do pracy. Przyprowadź z zagrody owieczkę, moja droga. Tylko wybierz młodą i zdrową.

Gosposia z ulgą opuściła magiczną kostnicę i po dłuższej nieobecności stanęła w drzwiach pracowni, dysząc ze zmęczenia. W rękach trzymała napiętą linę, której drugi koniec sięgał poza pomieszczenie.

– O, już jesteś! Wspaniale! – zawołał uśmiechnięty Markus, kiedy dostrzegł Mojrę szarpiącą sznur.

– Przepraszam, ale to bydle jest uparte jak osioł; całą drogę ciągnęłam ją siłą, jak wór ziemniaków! No chodź rzesz! – wciągnęła owcę do środka. Wzrok Mojry, skierowany na zwierzę, pałał żądzą mordu, a policzki pokraśniały od gniewu i wysiłku.

– Nic się nie stało – oznajmił Markus. – Miałem, co robić podczas twojej nieobecności. Już prawie wszystko gotowe, nie wiem tylko, gdzie podziałem kryształ katalitu. Byłoby szkoda, gdyby zginął. Strasznie ciężko go zdobyć w tych stronach. – Zaczął błądzić wzrokiem, rozglądając się po pracowni. – Odkąd zrobiłaś tu porządek, nic nie mogę znaleźć… gdzież on jest? – wymruczał pod nosem tak, aby Mojra go nie usłyszała. Niestety, najwyraźniej jego mamrotanie okazało się nie dość ciche.

– Ja dbam o to, żeby pan nas nie pozabijał! – No chodź, uparty mule! – Mojra szarpnęła za linę. Owca broniła każdego metra jakby przeczuwała swój los. Gosposia zrobiła przerwę.

– Proszę opisać ten kryształ, profesorze; mam dobrą pamięć, zaraz się znajdzie.

– Kawałek półprzezroczystego kamienia ze słabą niebieską poświatą. Jest zimny w dotyku.

– Leży w gablocie z minerałami. Kazał pan go włożyć do metalowego pojemnika. Jak tylko pozbędę się tego osła w owczej skórze, to go panu przyniosę.

– To ja mam gablotę z minerałami? – spytał zaskoczony Markus, głaszcząc z wolna posiwiałą brodę – Nieważne, przywiąż uprząż do palika w podłodze, zaraz za zwłokami – wskazał palcem wspominane miejsce.

Mojra przechodząc obok ciała chłopaka, poczuła smutek. Wcześniej widziała już zwłoki kilku krewnych, ale nigdy nie było to ciało tak młodej osoby.

– Ech… Młody był, pełen ambicji i planów… Ech… Szkoda, naprawdę szkoda… – wzdychała, wpatrując się w twarz przystojnego młodzieńca. Chłopak wyglądał jakby sama natura, rozżalona jego przedwczesną śmiercią, chciała opóźnić nieuchronny rozkład.

– Nie ma nad czym rozpaczać. Niezbyt szanował życie, kiedy jeszcze je miał. Każdy w jego wieku myśli, że jest nieśmiertelny, a ciało ma niezniszczalne.

– W jego wieku nikt nie myśli, profesorze – sprostowała Mojra przeszukując jedną z komód.

– Proszę. Czy to ten kryształ? – Gosposia podała czarodziejowi bladoniebieski minerał. Musiała go chwycić przez ścierkę, gdyż emanujące od kryształu zimno parzyło ją w ręce.

– Dziękuję ci, moja droga, jesteś prawdziwym skarbem: bez ciebie traciłbym tyle czasu na poszukiwania – obdarował kobietę serdecznym uśmiechem. Pochwała miała być zadośćuczynieniem za uprzednie zrzędzenie.

– Teraz odsuń się, proszę; o ile nie chcesz zostać częścią eksperymentu.

Nie trzeba jej było dwa razy powtarzać. Gosposia zwinnie opuściła centrum laboratorium i weszła na podwyższenie nieopodal, przywołując w pamięci eksperyment sprzed pięciu lat, kiedy uwolniony błądnik , sterowany przez fluktuację Astry, podpalił całą oruńską gildię. Tamto wydarzenie również było poprzedzone stwierdzeniem „Jestem o krok od wielkiego przełomu. Odsuń się proszę…”.

– Czy to wszystko jest aby bezpieczne, profesorze? Mam na myśli bezpieczne jak na pana, oczywiście – dodała z przekąsem.

– Bez obaw. Miejsce eksperymentu otoczone jest runami wartowniczymi, dwa słowa i aktywuję barierę. Nic nam nie grozi – dodał z zaraźliwą pewnością siebie. Czarodziej, choć może i nie był pedantem, to na pewno znał się na magii.

– A teraz już nic nie mów, proszę. To wzbudzenie wymaga finezji. – dodał i zamknął oczy, aby wyciszyć umysł. Komponowane zaklęcie rezonowało w jego aurze. Skierował moc do dłoni. Po chwili, bardzo powoli, wyrysował symbol w powietrzu, a gęstniejąca za palcem poświata pozostawiła mętny zarys runy: okrąg z wpisanym trójkątem, przekreślonym znakiem przełamania.

Otworzył oczy.

Kształtny, mglisty glif pulsował białym światłem.

– Doskonale! – pochwalił sam siebie, po czym wziął głęboki oddech i lekko zdmuchnął symbol w stronę owieczki. Przerażona beczała tak głośno, że nawet Mojrze zrobiło się jej żal.

Znak zawędrował nad głowę zwierzęcia. Mag wypowiedział zaklęcie:

– Estalon Sin-Astra! – runa rozbłysła mocnym zimnym światłem, oślepiając oboje.

– Profesorze, czy to nie czas na barierę? – spytała Mojra, zakrywając oczy.

– Jeszcze chwilę, zaraz się rozproszy. – Światło osłabło, a ciało owieczki leżało, drgając w porywach gasnących impulsów nerwowych.

– Czy ona…?

– W pewnym sensie tak. Pozbawiłem jej ciało astry.

– Wygląda na martwą… – skomentowała Mojra, próbując racjonalnie zinterpretować to, co widzi

– Nie do końca. – Mag obstawał przy swoim.

– Dla mnie trup to trup, profesorze. No cóż, jutro baranina na obiad; chociaż tyle pożytku z tych pana doświadczeń – gosposia wzruszyła ramionami i oparła ręce na biodrach.

– To jeszcze nie koniec! – obrócił się gwałtownie. – Trzeba czym prędzej umieścić katalit na miejscu – Nie podchodź!

Markus pochwycił przygotowane szczypce i chwycił oszroniony kryształ. Z każdym oddechem z jego ust wydobywała się para.

– Teraz druga faza – oznajmił, kładąc katalit w pobliżu zwłok zwierzęcia – Trzymaj kciuki, Mojro. – Har, Gannaret! – rzucił zaklęcie, a kryształ zaświecił jaśniej niż do tej pory roztaczając opalizującą łunę. Ścieżka pełzającego dymu rozpoczęła powolną wędrówkę od zwłok wprost do lodowego kamienia.

– No i jest – skomentował mag z szerokim uśmiechem satysfakcji, a w jego oczach rozgorzała fascynacja graniczącą z obłędem.

– Widzisz to, moja droga? To esencja naszego istnienia!

– Ja lepiej sprawdzę, czy znowu pan czegoś nie podpalił – odparła Mojra i omiotła laboratorium wzrokiem.

– Nie! Nie ruszaj się, proszę. Dopóki cała się nie zbierze. Energia życiowa jest ciężka i opuszcza ciało powoli.

W bladym blasku katalitu gromadziła się chmura o konsystencji dymu z niedawno przygaszonej świecy. W pewnym momencie przestało jej przybywać i przybrała kształt dysku oplatającego młodą gwiazdę.

– To chyba już wszystko – skomentował Markus. – Czas zamknąć katalit. Har, Ret-Nagar! – Światło kryształu zapadło się do wnętrza, a wraz z nim większość oparów.

– Ha! Udało się Mojro! Udało! – wymachiwał rękoma z radości, a leciwe stawy trzeszczały nienawykłe do takich uniesień. – Gdyby tylko moje stare kości pozwoliły mi skakać wyżej! – skomentował podekscytowany Markus, przestępując z nogi na nogę. – Podaj mi, proszę, te krótsze szczypce. Leżą na blacie. Trzeba kuć żelazo, póki gorące.

Gosposia przyniosła pierwsze lepsze, jakie znalazła i przyglądała się poczynaniom maga z coraz większym przerażeniem. Markus delikatnie chwycił kryształ i przeniósł w stronę zwłok.

– Co teraz? – spytała, w głębi duszy obawiając się odpowiedzi.

– Teraz, moja droga… zobaczymy, czy rozproszony kamień utrzyma tę energię w ciele naszego ochotnika.

– Tego to już za wiele, profesorze! Nie będę uczestniczyć w tej, tej… profanacji! – oburzona wybiegła z laboratorium, trzaskając za sobą drzwiami. Tym razem czarodziej przekroczył granice. Dużo już dziwnych rzeczy widziała, ale to zdawało się sprzeczne z jej sumieniem i wiarą.

Mojra, choć pochodziła z Belantres: królestwa nauki, spędziła już kilka lat w cesarstwie i zbliżyła się do Świątyni Światła Bogini Imaltis. Fundamentem tej wiary było przekonanie, iż ciało ludzkie jest wielkim darem bogini, a nieszanowanie go – nawet po śmierci – obrażało samą matkę stworzenia.

Markus pochłonięty eksperymentem, nawet nie zauważył, jak gosposia zniknęła i kontynuował jakby nic się nie zaszło; wpierw umieścił katalit wewnątrz nieboszczyka, wpychając go przez usta, a potem przepchnął dalej w przełyk. W tym momencie można by uznać, iż Mojra niczego nie straciła.

– Teraz czas na barierę – przemówił nad wyraz głośno, zwracając się do gosposi, która – według niego – nadal stała nieopodal.

– Sedakan A-riata! – zaklęcie aktywowało runy na podłodze. Ze środka każdej z nich wybił jasny snop światła zatrzymując się dopiero na sklepieniu. Promieniste słupy rozmyły się w fazie i zespoliły w okrągłą świetlistą ścianę wokół maga.

– Czas na ostatni, a zarazem najciekawszy etap.

– Har, Gannaret! – wyrecytował ponownie, pochylając się nad klatką piersiową denata. Z rozchylonych ust zmarłego wyjrzało nieśmiałe światło, a po chwili zaczęły się z niej wydobywać niewielkie obłoczki pary.

– Niesamowite! Czy ty to widzisz Mojro!? Mojro…?

*** Z leksykonu zjawisk para-magicznych***

Nazwa błądnik pochodzi z opowieści ludzi zagubionych w lesie, którzy deklarowali, iż nieznane światło pomogło im w znalezieniu drogi. Widząc koliste źródło blasku unoszące się nad ziemią, uważali, że to bogowie prowadzą ich do domu – co często kończyło się tragicznie: niejeden nieszczęśnik skończył, tonąc na bagnach zwiedziony na manowce przez boskie drogowskazy.

Oczywiście Zjawisko błądnika było całkowicie naturalne, a jego zachowaniem kierowały fale zaburzonej symetrii magicznego pola, które pchały chmurkę jarzącego się gazu w zupełnie przypadkowych kierunkach.

****

Na wattpadzie, można zobaczyć projekt okładki mojego autorstwa: link poniżej

https://www.wattpad.com/myworks/321118796-pi-domen-tom-i-wiato-pnocy